The Muslim Conception of International Law and the Western Approach

دکترین سنتی حقوق اسلامی در رابطه با روابط بین الملل به خوبی شناخته شده است. شریعت شامل مفاد بسیار عالی در مورد اعلان های جنگ، معاهدات صلح، آتش بس، فرستادگان دیپلماتیک، مذاکرات و تضمین رفتار امن است. اما واقعیت این است که جهان را به طور کلی به «محل اسلام» و «مسکن جنگ» تقسیم می‌کند و ادامه جنگ متناوب بین آنها را تا زمانی که دومی جذب می‌شود، پیش‌بینی می‌کند. در سابق. در جریان چنین جنگی، و در فواصل بین دو، بسیاری از تمدن ها باید با دقت مشاهده می شد. اما اسیران جنگی را می‌توان به صلاحدید مقامات مسلمان کشت، فروخت یا به بردگی گرفت و زنان کسانی را که در برابر پیشرفت اسلام مقاومت می‌کردند، صرف نظر از مجرد یا متاهل بودن، به عنوان کنیز در نظر گرفت. «محل اسلام» در واقع منحصراً از مسلمانان تشکیل نمی شد، زیرا کسانی که دینشان بر اساس کتابی استوار بود که اسلام آن را به عنوان الهام اصلی پذیرفته بود و در عمل، در واقع، آن ادیان دیگر نیز مجبور به پذیرش نبودند. اسلام اما فقط برای پذیرش حکومت مسلمانان. به آنها وضعیت ذمی اعطا شد، از نظر شخصیت و دارایی آنها محافظت شد، به آنها اجازه داده شد که به شیوه ای محجوب از دین خود پیروی کنند و اساساً موقعیت شهروندان درجه دوم به آنها داده شد. آنها همچنین در پذیرش اسلام کاملاً آزاد بودند. اما برای مسلمان شدن به دین دیگر مجازات اعدام وجود دارد.

The traditional doctrine of Islamic law in regard to international re­ lations is well known. The Shari'a includes many excellent provisions about declarations of war, treaties of peace, armistices, diplomatic envoys, negotiations and guarantees of safe conduct. But the fact remains that it divides the world, broadly speaking, into the "Abode of Islam" and the "Abode of 'War," and that it envisages the continu­ ance of intermittent war between them until the latter is absorbed in the former. In the course of such fighting, and in the intervals in be­ tween, many civilities were to be meticulously observed; but prisoners of war could be killed, sold or enslaved at the discretion of the Muslim authorities, and the women of those who resisted the advance of Islam could be taken as slave-concubines, regardless of whether they were single or married. The "Abode of Islam" did not, indeed, consist ex­ clusively of Muslims, for those whose religion was based on a book accepted by Islam as originally inspired and in practice, indeed, those other religions too - were not forced to embrace Islam but only to accept Muslim rule. They were granted the status of dhimmis, were protected in their persons and their property, were allowed to follow their own religion in an unobtrusive fashion, and were accorded the position of essentially second-class citizens. They were also of course, perfectly free to embrace Islam; but for a Muslim to be converted to another faith involved the death penalty.