The Musical as Drama

این موزیکال برگرفته از سنت‌های رنگارنگ وودویل، بورلسک، ریوو و اپرت، به محبوب‌ترین شکل تئاتر آمریکا شکوفا شده است. اسکات مک میلین یک نظریه زیباشناختی تازه از این شکل هنری دست کم گرفته شده ایجاد کرده است و موزیکال را به عنوان نوعی درام بررسی می کند که سزاوار توجه انتقادی و نظری به چخوف یا اپرا است. تا همین اواخر، موزیکال یا یک شکل "یکپارچه" از تئاتر یا خواهر و برادر پست اپرا در نظر گرفته می شد. مک میلین نشان می‌دهد که هیچ‌کدام از این دیدگاه‌ها درست نیست، و این موزیکال به شکل‌های متمایز و بی‌احترامی سرگرمی عامه پسندی که یک قرن پیش از آن برخاسته است، صادق است.

منتقدان و آهنگسازان مدت‌هاست که این موضوع را حفظ کرده‌اند. موزیکال مطابق با استانداردهای اعمال شده در اپرا، و ادعا می کند که هر قطعه باید با هم کار کند تا یک درام یکپارچه خلق کند. اما مک‌میلین استدلال می‌کند که موزیکال شکل متفاوتی از تئاتر است که مستلزم تعلیق طرح برای آهنگ است. موفقیت موزیکال نه در لطافت وحدت، بلکه در صدای تفاوت است. در حالی که رقص، موسیقی، دیالوگ ها و آهنگ ها متفاوت هستند، برای کشف جنبه های مختلف اکشن و شخصیت ها ترکیب می شوند.

بحث در مورد آهنگسازان و نویسندگانی مانند راجرز و هامرشتاین، استفان ساندهیم، کاندر و اب. ، لئونارد برنشتاین و جروم کرن، موزیکال به عنوان درام تداوم این ژانر دراماتیک متمایز آمریکایی را، از نمایش های دهه های 1920 و 1930 تا موزیکال های امروزی توصیف می کند.

Derived from the colorful traditions of vaudeville, burlesque, revue, and operetta, the musical has blossomed into America's most popular form of theater. Scott McMillin has developed a fresh aesthetic theory of this underrated art form, exploring the musical as a type of drama deserving the kind of critical and theoretical regard given to Chekhov or opera. Until recently, the musical has been considered either an "integrated" form of theater or an inferior sibling of opera. McMillin demonstrates that neither of these views is accurate, and that the musical holds true to the disjunctive and irreverent forms of popular entertainment from which it arose a century ago.

Critics and composers have long held the musical to the standards applied to opera, asserting that each piece should work together to create a seamless drama. But McMillin argues that the musical is a different form of theater, requiring the suspension of the plot for song. The musical's success lies not in the smoothness of unity, but in the crackle of difference. While disparate, the dancing, music, dialogue, and songs combine to explore different aspects of the action and the characters.

Discussing composers and writers such as Rodgers and Hammerstein, Stephen Sondheim, Kander and Ebb, Leonard Bernstein, and Jerome Kern, The Musical as Drama describes the continuity of this distinctively American dramatic genre, from the shows of the 1920s and 1930s to the musicals of today.