The Moment of Rupture: Historical Consciousness in Interwar German Thought

یک لحظه کوتاه‌ترین بازه‌ای است که در آن زمان می‌توان تقسیم و تجربه کرد. در یک لحظه، مدت زمان وجود ندارد: وقفه ای است که در یک چشم به هم زدن اتفاق می افتد. برای یونانیان باستان، kairos، زمانی که در آن رویدادهای استثنایی و تکرار نشدنی رخ می‌داد، با chronos، زمان قابل اندازه‌گیری، کمی و یکنواخت مخالف بود. در لحظه پارگی، هامبرتو بک استدلال می کند که در طول سال های جنگ جهانی اول، انقلاب روسیه و ظهور فاشیسم در آلمان، مفهوم لحظه از فلسفه و زیبایی شناسی به سیاست مهاجرت کرد. و به چارچوبی مفهومی برای تفسیر تجربه تاریخی جمعی تبدیل شد که به نوبه خود، ادراک ذهنی از زمان را دگرگون کرد.

به گفته بک، مقطع مهمی در آلمان بین سال‌های 1914 و 1940 رخ داد، زمانی که یک سنت مدرن تأمل در لحظه - شامل شعر گوته، خودفهمی تاریخی انقلاب فرانسه، زیبایی‌شناسی رمانتیسم اولیه، فلسفه‌های سورن کی یرکگارد و فردریش نیچه، و شیوه‌های هنری و ادبی شارل بودلر و آوانگاردها. - تعامل با تجربه جدیدی از زمان تاریخی مبتنی بر گسست و گسست ناگهانی. بک در این مقطع سه متفکر آلمانی - ارنست یونگر، ارنست بلوخ و والتر بنیامین - را می‌بیند که آگاهی جنگ، بحران، فاجعه و انقلاب را با فرمول‌بندی‌های ادبی و فلسفی آنی و ناگهانی در هم آمیختند تا به صورت فکری بازنمایی کنند. دورانی که با انحلال بین چیزهای خارق العاده و روزمره مشخص شده است. لحظه گسست نشان می‌دهد که چگونه یونگر، بلوخ و بنیامین مجموعه‌ای از چهره‌های موقتی ناگهانی را تولید کردند که به شکل‌گیری چیزی که بک «رژیم تاریخی» متمایز می‌نامد، شیوه‌ای از تجربه کمک کرد. زمان بر اساس مفهوم حال ناپیوسته.

An instant is the shortest span in which time can be divided and experienced. In an instant, there is no duration: it is an interruption that happens in the blink of an eye. For the ancient Greeks, kairos, the time in which exceptional, unrepeatable events occurred, was opposed to chronos, measurable, quantitative, and uniform time. In The Moment of Rupture, Humberto Beck argues that during the years of the First World War, the Russian Revolution, and the rise of fascism in Germany, the notion of the instant migrated from philosophy and aesthetics into politics and became a conceptual framework for the interpretation of collective historical experience that, in turn, transformed the subjective perception of time.

According to Beck, a significant juncture occurred in Germany between 1914 and 1940, when a modern tradition of reflection on the instant—spanning the poetry of Goethe, the historical self-understanding of the French Revolution, the aesthetics of early Romanticism, the philosophies of Søren Kierkegaard and Friedrich Nietzsche, and the artistic and literary practices of Charles Baudelaire and the avant gardes—interacted with a new experience of historical time based on rupture and abrupt discontinuity. Beck locates in this juncture three German thinkers—Ernst Jünger, Ernst Bloch, and Walter Benjamin—who fused the consciousness of war, crisis, catastrophe, and revolution with the literary and philosophical formulations of the instantaneous and the sudden in order to intellectually represent an era marked by the dissolution between the extraordinary and the everyday. The Moment of Rupture demonstrates how Jünger, Bloch, and Benjamin produced a constellation of figures of sudden temporality that contributed to the formation of what Beck calls a distinct "regime of historicity," a mode of experiencing time based on the notion of a discontinuous present.