The mind of Christ

همانطور که کتاب مقدس دستور می‌دهد، چگونه کسی «ذهن مسیح را به خود می‌گیرد»؟ آیا واقعاً مردم می توانند آنقدر به مسیح نزدیک شوند که نه تنها ذهن او را بشناسند، بلکه به فکر او نیز بپردازند؟ و این برای شاگردی مسیحی، کلیسا، فرد معمولی با ایمان چه معنایی دارد؟ دیوید اسکات، نویسنده و شاعر، این موضوع اصلی مسیحیت را در طول یک عمر خدمت در کلیسای انگلیکن منعکس کرده است. او با صداقتی جذاب درباره افکار شخصی خود می نویسد و در عین حال دقت الهیاتی را در تحلیل خود به ارمغان می آورد. او کاربردی بودن را با تعامل عمیق با متون کتاب مقدس ترکیب می کند. نتیجه جواهری از یک کتاب است. او در مقدمه خود چنین می نویسد. «ذهن مسیح را بپوشان: آنچه که این عبارت، با تمرکزش بر «ذهن»، فوراً برانگیخته نمی‌شود، شیوه‌ای است که در آن کیسه‌ی جغجغه‌ای از احساسات در مورد چیزها، دردهای دل، جست‌وجوهای قلبی، بالا بردن قلب ها به هم پیوسته اند و از نگرش های تیزتر و سخت تر ذهن آگاه شده اند. در مورد عیسی خواهیم دید که این دو مفهوم قلب و ذهن، به یک جهت گیری، نگرش و چشمه عمل تبدیل می شوند. آنها همچنین یک نشانگر غیرقابل حرکت را برای ما به مقصدی ارائه می دهند که به آن اعتماد داریم، همانطور که ما در تلاشیم تا مسیح را بشناسیم و توسط او شناخته شویم، و بنابراین با مرکز ایمان خود وارد یک رابطه خلاقانه شویم.'

How does anyone 'put on the mind of Christ', as Scripture commands? Can people really get so close to Christ that they not only know his mind but also take on his thinking? And what does this mean for Christian discipleship, the Church, the ordinary person of faith? David Scott, writer and poet, has reflected on this central theme of Christianity over a lifetime's ministry in the Anglican church. He writes with engaging honesty about his personal thoughts and yet brings a theological rigour to his analysis. He combines a down-to-earth practicality with profound engagement with the texts of Scripture. The result is a gem of a book. He writes as follows in his introduction. 'Put on the mind of Christ: what that phrase, with its concentration on 'mind', does not immediately evoke is the way in which the rattle-bag of feelings about things, the heartaches, the heart searchings, the lifting up of the heart have coalesced and been informed by the sharper, tougher attitudes of mind. We shall see, in the case of Jesus, that those two concepts heart and mind, become one orientation, attitude, and spring for action. They also provide one unmoveable pointer for us to a destination we trust in, as we set out to know Christ, and be known by him, and so to enter into a creative relationship with the very centre of our faith.'