The metropolis of tomorrow

در سال 1916، شهر نیویورک قوانین منطقه‌بندی را وضع کرد که ساخت سازه‌های عقب‌افتاده را الزامی می‌کرد تا نور و هوا آزادانه‌تر به خیابان‌های زیر نفوذ کنند. این مفهوم برای اولین بار توسط لوئیس سالیوان در مقاله خود در سال 1891 با عنوان "مسئله ساختمان های بلند" (با الهام از ساختمان منهتن در شیکاگو توسط ویلیام لو بارون جنی) پیشنهاد شد. در دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، جایی که مدرسه هنرهای زیبا مورد علاقه بود. او در اوایل کارش به عنوان نقشه‌کش در دفتر کاس گیلبرت کار می‌کرد تا زمانی که به عنوان یک طراح مستقل تبدیل شد. در سال 1922، فریس در یک سری مطالعات پاکت منطقه بندی که به دنبال مطابقت با قوانین قبلی شهر بود، شرکت کرد. اینها اجزای کلیدی بودند که باعث پیدایش کتاب در دسترس شدند.
در کلان شهر فردا، 49 تصویر خیره کننده سازه های بلند، فضای شخصی، خیابان های وسیع، و پارک های روی پشت بام را به تصویر می کشند - ویژگی هایی که اکنون در بسیاری از مناظر شهری نوآورانه و پرجمعیت وجود دارد. فریس از استعاره هایی از طبیعت استفاده می کند که به متن او کیفیتی شاعرانه می بخشد. جای تعجب نیست که این اثر الهام‌بخش منتقدان آن زمان بود که می‌گفتند: «به‌عنوان یک موجود خلاق، به‌عنوان نمادی از روح آمریکایی، فوق‌العاده است» (بررسی)، و به همان اندازه که «به‌طور جادویی تکان‌دهنده است. یک پیشگویی» (آلبرت گرارد در کتاب).
با تفسیر شیوا و تفاسیر قدرتمند، کلان شهر فردا منبعی ضروری برای دانشجویان، معماران و هر کسی است. دیگری با علاقه به معماری آمریکایی.

In 1916, New York City enacted zoning laws that mandated the building of “set-back” structures so that light and air would be more freely admitted into the streets below. This concept was first proposed by Louis Sullivan in his 1891 article, “The High-Building Question” (inspired by William Le Baron Jenney’s recently completed Manhattan Building in Chicago.) Hugh Ferriss (1889-1962), American draftsman and architect, studied architecture at Washington University in St. Louis where the Beaux Arts school was favored. Early in his career he worked as a draftsman in the office of Cass Gilbert until he became a freelance delineator. In 1922, Ferris took part in a series of zoning envelope studies that sought to comply with the earlier city legislation. Such were the key ingredients that gave rise to the book at hand.
In The Metropolis of Tomorrow, 49 stunning illustrations depict towering structures, personal space, wide avenues, and rooftop parks — features that now exist in many innovative, densely populated urban landscapes. Ferriss uses metaphors from nature that lend his text a poetic quality. It is no wonder that the work inspired critics of the time to remark: “As a creative entity, as a symbol of the American spirit, it is superb” (Survey), and as “magically stirring as a prophecy” (Albert Guerard in Books).
With its eloquent commentary and powerful renderings, The Metropolis of Tomorrow is an indispensable resource for students, architects, and anyone else with an interest in American architecture.