The Metaphysics of Resurrection in Seventeenth-Century Philosophy

این کتاب شرح جدیدی از ظهور فلسفه هویت شخصی در اوایل دوره مدرن ارائه می دهد. اغلب تصور می شود که تأمل در مورد هویت شخصی به طور جدی با گزارش معروف مبتنی بر آگاهی جان لاک، منتشر شده در 2^nd ویرایش آغاز شده است. مقاله در سال 1694. کار حاضر استدلال می‌کند که ما باید مفاهیم مدرن هویت شخصی، از جمله هویت لاک را که از درون بحث‌های متافیزیک رستاخیز در سراسر هفدهم پدیدار می‌شوند، درک کنیم. قرن. این کتاب تئوری‌های هویت شخصی و رستاخیز در لاک و لایب‌نیتس، و نیز نظریه‌های فراموش‌شده افلاطونیان کمبریج، توماس جکسون و فرانسیسکو سوارز را بازیابی و تحلیل می‌کند. این کتاب زمان تغییر اساسی در مفاهیم هویت شخصی را روایت می‌کند: این دوره با یک اجماع تقریباً در مورد هیلومورفیسم آغاز می‌شود که بر اساس آن بدن یک بخش متافیزیکی ضروری فرد است. ظهور دوباره افلاطونیسم در آن دوره، مرکزیت بدن برای هویت شخصی را تضعیف می کند، و این زمینه را برای یک توضیح کاملاً «روان شناختی» از هویت شخصی در لاک فراهم می کند. این اثر نشان‌دهنده اولین مطالعه علمی است که به طور کامل مفاهیم مدرن اولیه از هویت شخصی، تجسم و زندگی پس از مرگ را در چارچوب مکتب‌شناسی متأخر قرار می‌دهد. در نهایت، این اثر به دلیل تمرکز بر استدلال های نویسندگان مورد بحث، مورد توجه فیلسوفان دین و همچنین مورخان فلسفه خواهد بود.

This book provides a new account of the emergence of the philosophy of personal identity in the early modern period. Reflection on personal identity is often thought to have begun in earnest with John Locke’s famous consciousness-based account, published in the 2^nd Edition of the Essay in 1694. The present work argues that we ought to understand modern notions of personal identity, including Locke’s own, as emerging from within debates about the metaphysics of resurrection across the seventeenth century. It recovers and analyses theories of personal identity and resurrection in Locke and Leibniz, as well as largely-forgotten theories from the Cambridge Platonists, Thomas Jackson, and Francisco Suárez. The book narrates a time of radical change in conceptions of personal identity: the period begins with a near-consensus on hylomorphism, according to which the body is an essential metaphysical part of the person. The re-emergence of platonism in the period then undermines the centrality of the body for personal identity, and this lays the groundwork for a more thoroughly ‘psychological’ account of personal identity in Locke. This work represents the first scholarly study to thoroughly situate early modern conceptions of personal identity, embodiment, and the afterlife within the context of late scholasticism. Finally, due to its focus on the arguments of the authors in question, the work will be of interest to philosophers of religion as well as historians of philosophy.