The Medicean Succession: Monarchy and Sacral Politics in Duke Cosimo dei Medici's Florence

در سال 1537، دوک فلورانسی الساندرو دی مدیچی توسط پسر عموی خود و جانشین احتمالی خود، لورنزینو دی مدیچی به قتل رسید. با این حال، خیانت لورنزینو او را مجبور به تبعید کرد و سنای فلورانس یک نامزد سازش را پذیرفت، کوزیمو دی مدیچی هفده ساله. سنا امیدوار بود که کوزیمو به عنوان چهره‌ای عمل کند و سنا را برای مدیریت امور سیاسی واگذار کند. اما کوزیمو هرگز نقش یک عروسک را بازی نکرد. در عوض، تا زمان مرگش در سال 1574، او وضعیت مالی دوک را تثبیت کرد، مرزهای خود را حفظ کرد و قلمرو خود را دو برابر کرد، مجموعه‌ای از دانشمندان و هنرمندان را به دربار، آکادمی و دانشگاه‌های خود جذب کرد، و مهم‌تر از همه، شکست‌های همیشگی را از بین برد. سیاست زندگی فلورانسی.

گریگوری موری استدلال می‌کند که این پیروزی‌ها دور از انتظار بودند. او با تکیه بر طیف گسترده ای از منابع بایگانی و منتشر شده، بررسی می کند که چگونه کوزیمو و مبلغانش با موفقیت تصویری از کوزیمو به عنوان یک پادشاه مقدس مشروع ایجاد کردند. موری معتقد است که هم تبلیغات و هم اجرای سلطنت مقدس در فلورانس کوزیمو، مفروضات مذهبی محلی از قبل موجود را به عنوان راهی برای ایجاد تداوم با گذشته جمهوری‌خواه و رنسانس شهر هدایت می‌کند. در جانشینی پزشکان، موری مدل‌های سلطنت مقدس را که کوزیمو انتخاب کرد تا از آنها استفاده کند، توضیح می‌دهد، زیرا او به طرز ماهرانه‌ای جاه‌طلبی خود را با حساسیت‌های سیاسی ناشی از سنت‌های مذهبی و سکولار موجود متعادل می‌کرد.

In 1537, Florentine Duke Alessandro dei Medici was murdered by his cousin and would-be successor, Lorenzino dei Medici. Lorenzino's treachery forced him into exile, however, and the Florentine senate accepted a compromise candidate, seventeen-year-old Cosimo dei Medici. The senate hoped Cosimo would act as figurehead, leaving the senate to manage political affairs. But Cosimo never acted as a puppet. Instead, by the time of his death in 1574, he had stabilized ducal finances, secured his borders while doubling his territory, attracted an array of scholars and artists to his court, academy, and universities, and, most importantly, dissipated the perennially fractious politics of Florentine life.

Gregory Murry argues that these triumphs were far from a foregone conclusion. Drawing on a wide variety of archival and published sources, he examines how Cosimo and his propagandists successfully crafted an image of Cosimo as a legitimate sacral monarch. Murry posits that both the propaganda and practice of sacral monarchy in Cosimo's Florence channeled preexisting local religious assumptions as a way to establish continuities with the city's republican and renaissance past. In The Medicean Succession, Murry elucidates the models of sacral monarchy that Cosimo chose to utilize as he deftly balanced his ambition with the political sensitivities arising from existing religious and secular traditions.