دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Stephen Manning. Peter Dennis
سری: Weapon
ISBN (شابک) : 1780965060, 9781780965062
ناشر: Osprey Publishing
سال نشر: 2013
تعداد صفحات: 82
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 3 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب The Martini-Henry Rifle به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب تفنگ مارتینی-هنری نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
تفنگ مارتینی-هنری 458 اینچی مارتینی-هنری با بریچ به نمادی از
جنگ انگلیس و زولو در سال 1879 و نبردهای متعدد در مصر و سودان در
1884-1885 تبدیل شده است، اما همچنان توسط بریتانیایی ها و
بریتانیایی ها استفاده می شود. نیروهای استعماری تا قرن بیستم
وارد شدند. اختراع و معرفی آن به خدمات بریتانیا در پاسخ مستقیم
به موفقیت تفنگ سوزنی دریز پروس بود که نشان داد این تفنگ بارگیری
سریعتر، دقت بهبود یافته و برد برتر را ارائه می دهد. به طور قابل
توجهی، اسلحه می تواند پر شود و از موقعیت مستعد شلیک شود،
بنابراین به تفنگدار امنیت بیشتری در میدان نبرد ارائه می شود. که
در آن به ویژه در متوقف کردن اتهام افراد شورشی قبیله در نبرد
سنتان مؤثر بود. در واقع موفقیت این تفنگ میزان خاصی از رضایت را
در ارتش بریتانیا ایجاد کرد که با مسلح شدن به چنین سلاحی،
انگلیسی ها می توانستند هر حمله ای را دفع کنند، حتی اگر به طور
جدی از تعداد آنها بیشتر باشد. شکست بریتانیا در دست زولوها در
ایساندلوانا این افسانه را از بین برد و تنها با پذیرش شکل مربع
در گینگیندلوو و اولوندی با تمرکز آتش مربوطه بود که مارتینی-هنری
واقعا «قدرت توقف» خود را نشان داد. همین شکل گیری تاکتیکی و
استفاده از مارتینی هانری در نبردهای سودان در سال های 1884-1885
ادامه یافت. مارتینی-هنری بار دیگر توانایی خود را در توقف حمله
به جنگجویان در جنگ دوم افغانستان (1878-1880)، به ویژه در نبرد
احمد خیل، اما در برابر نیروهای مسلح به تسلیحات مدرن، مانند شکست
میوند، ارتش بریتانیا نشان داد. به همین خوبی نرسید. در سال 1888
این تفنگ در خدمت بریتانیا با 303.303 پیچ و مهره جایگزین شد.
تولید لی-متفورد و مارتینی-هنری در سال 1889 به پایان رسید، اما
قرار بود تا جنگ جهانی اول در خدمت نیروهای استعماری باقی
بماند.
تفنگ مارتینی-هنری بدون ایراد یا منتقد نبود. این تفنگ در هنگام
شلیک دارای یک پس زدن وحشتناک بود، به خصوص هنگامی که سوراخ سوراخ
شد، و در نبرد مداوم کبودی شدید، حتی دررفتگی شانه ها و خونریزی
بینی، محتمل بود. تفنگ هیچ گونه مکانیزم ایمنی نداشت و در صورت
ورود شن یا ماسه به مکانیسم ماشه مستعد تخلیه بود. اسلحه می تواند
گیر کند، زیرا ممکن است دستگیره استخراج کننده از برنج نرم فشنگ
پاره شود، یا شن می تواند وارد مکانیسم شود و باعث ایجاد گیرایی
مشابه شود. بشکه هنگام شلیک به شدت داغ می شد و اگرچه از طرح Mk
II به بعد، یک جنگل چوبی برای محافظت به آن اضافه شد، بشکه اغلب
برای لمس بیش از حد داغ می شد.
علی رغم این گسل ها، مارتینی- هنری Mk II بسیار برتر از هر سلاح
گرمی بود که قبلاً برای ارتش بریتانیا صادر شده بود. سوراخ کوچک
آن - که به این معنی بود که سربازان می توانستند مهمات بیشتری حمل
کنند - دقت بیشتر، مسیر کمتر، سهولت عملیات و بارگیری مجدد و در
نتیجه سرعت شلیک، و همچنین استحکام آن، همگی باعث می شوند که
Martini-Henry یک جامد، اگر نه همیشه کاملاً کامل باشد. قابل
اعتماد، سلاحی برای استفاده در برابر دشمنان بریتانیا. این تا
1000 yd رؤیت شد و میتوانست درجه قابل قبولی از دقت را در آن
محدوده حفظ کند. گلوله نرم سربی میتوانست یک جنگجوی را در مسیر
خود متوقف کند، و در دستان مجرب، ده تا دوازده رگبار "هدفدار" در
دقیقه میتوانست به صفوف حمله یک دشمن انبوه شلیک شود.
The breech-loading, single-shot .458in Martini-Henry rifle has
become a symbol of both the Anglo-Zulu War of 1879 and the
numerous battles in Egypt and the Sudan in 1884-85, but
continued to be used by both British and colonial troops well
into the 20th century. Its invention and introduction into
British service were in direct response to the success of the
Prussian Dreyse needle gun, which demonstrated that the
breech-loading rifle offered faster loading, improved accuracy
and superior range; significantly, the weapon could be loaded
and fired from a prone position, thus offering the rifleman
greater security on the battlefield.
The Martini-Henry first saw active service in the Ninth Cape
Frontier War (1877-79), where it was particularly effective at
stopping the charge of rebellious tribesmen at the battle of
Centane. Indeed the success of the rifle bred a certain amount
of complacency in the British Army that, armed with such a
weapon, the British could repel any attack, even if seriously
outnumbered. The British defeat at Zulu hands at Isandlwana
dispelled this myth and it was only with the adoption of the
square formation at Gingindlovu and Ulundi, with a
corresponding concentration of fire, that the Martini-Henry
really demonstrated its 'stopping power'. The same tactical
formation and use of the Martini-Henry continued in the battles
in Sudan in 1884-85. The Martini-Henry again showed its ability
to stop charging warriors in the Second Afghan War (1878-80),
particularly at the battle of Ahmed Khel, but against a force
armed with modern weaponry, as at the defeat of Maiwand, the
British Army did not fare as well. In 1888 the rifle was
replaced in British service by the bolt-action, magazine-fed
.303in Lee-Metford and Martini-Henry production ended in 1889,
but it was to remain in service with colonial forces into World
War I.
The Martini-Henry rifle was not without its faults or its
critics. The rifle possessed a dreadful recoil when fired,
especially once the bore was fouled, and in sustained combat
severe bruising, even dislocation of shoulders and nose bleeds,
were likely. The rifle had no safety mechanism of any sort and
was prone to discharge if grit or sand entered the trigger
mechanism. The weapon could jam, for the extractor grip might
tear through the soft brass of the cartridge, or sand could
enter the mechanism and cause a similar jam. The barrel became
intensely hot when fired and although, from the Mk II design
onwards, a wooden forestock was added to give some protection,
the barrel would frequently become too hot to touch.
Despite these faults, the Martini-Henry Mk II was far superior
to any firearm previously issued to the British Army. Its small
bore - which meant soldiers could carry more ammunition -
greater accuracy, lower trajectory, ease of operation and
reloading with consequent rapidity of firing, as well as its
robustness, all combined to make the Martini-Henry a solid, if
not always completely dependable, weapon to be used against
Britain's enemies. It was sighted to 1,000yd and could maintain
a reasonable degree of accuracy at that range. The soft lead
bullet could stop a charging warrior in his tracks, and in
experienced hands ten to twelve 'aimed' volleys could be fired
per minute into the charging ranks of a massed enemy.
COVER......Page 1
TITLE PAGE......Page 2
CONTENTS......Page 3
INTRODUCTION......Page 4
DEVELOPMENT......Page 8
USE......Page 32
IMPACT......Page 66
CONCLUSION......Page 74
BIBLIOGRAPHY......Page 76
INDEX......Page 80
IMPRINT......Page 82