The Manuscript Tradition of Propertius

سکستوس پروپرتیوس (حدود 50-حدود 16 قبل از میلاد) به طور کلی در میان دشوارترین نویسندگان لاتین به حساب می آید. ریشه این مشکل، متنی به شدت فاسد و عدم اطمینان در مورد انتقال نسخه خطی است. علاوه بر این، نسخه های خطی مورد استفاده در نسخه های استاندارد امروزی بدون بررسی جامع نسخه های باقی مانده انتخاب شده اند. این مطالعه که کامل‌ترین بررسی از نسخه‌های خطی تاکنون است، وابستگی بیش از 140 شاهد کامل یا جزئی را در نظر می‌گیرد و ارزیابی مجدد کاملی از این سنت ارائه می‌دهد. تازگی اصلی این استدلال است که شش نسخه رنسانس نشان دهنده سومین شاهد مستقل برای کهن الگو هستند، بخش هایی را آشکار می کنند که در آن مفاسد، براق یا تصحیحات قرون وسطایی اکنون به عنوان کلمات پروپرتیوس پذیرفته شده است و نشان می دهد که کهن الگو بسیار فاسدتر از آنچه در حال حاضر معمولاً تصور می شود، بوده است. . مطالعه در دو بخش است. در بخش اول، پس از بررسی fortuna پروپرتیوس در قرون وسطی، نویسنده وابستگی و تاریخچه نسخه‌های خطی و نسخه‌های شناخته شده را به سال 1502 در نظر می‌گیرد، سپس متن و دستگاه اصلاح‌شده‌ای از چهار مرثیه را ارائه می‌کند. در بخش دوم، او توضیحات مفصلی از 143 نسخه خطی ارائه می‌کند که بیشتر آنها از بازرسی شخصی انجام شده است.

The elegist Sextus Propertius (ca 50–ca 16 BC) is generally reckoned among the most difficult of Latin authors. At the root of this difficulty lies a deeply corrupt text and uncertainty over the manuscript transmission; moreover, the manuscripts used in the standard editions of today have been selected without a comprehensive examination of the surviving copies. This study, the fullest survey of the manuscripts so far, considers the affiliation of more than 140 complete or partial witnesses and offers a thorough reassessment of the tradition. The principal novelty is the argument that six Renaissance copies represent an independent third witness to the archetype, revealing passages where corruptions, glosses, or medieval corrections are now accepted as the words of Propertius and suggesting that the archetype was far more corrupt than now commonly supposed. The study is in two parts. In Part One, after a survey of Propertius’ fortuna in the Middle Ages, the author considers the affiliation and history of the known manuscripts and editions to 1502, then offers a text and revised apparatus of four elegies; in Part Two he presents detailed descriptions of 143 manuscripts, most of them from personal inspection.