The mandate of heaven : Marx and Mao in modern China

برای رادیکال‌ها در اروپا و آمریکای شمالی، انقلاب‌های ضد امپریالیستی و چینی وظیفه بزرگ 1789، 1848 و 1870، انقلاب بورژوایی را به تعبیر مارکس، و ایجاد ملت‌هایی که آزاد می‌کردند، ادامه دادند. انرژی ها و وحدت هدف برای ایجاد جهان های جدید رفاه و آزادی. تمرکز ملی گرایانه منجر به تاکید بر توسعه خودکامه شد. گفته می شد که ملت در حال حاضر در محدوده خود دارای همه الزامات و منابع برای مطابقت با دستاوردهای تمدن جهانی است.

سرنگونی امپراتوری در دهه 1950 و دهه 1960 که روی کار آمدن حزب کمونیست چین در سال 1949 بخش مهمی از آن بود، به نظر می‌رسید که عصر جدیدی در تاریخ جهان باشد، دورانی که اکثریت جمعیت جهان رهایی را تضمین کردند. شاید یک حسی وجود داشت که این درست بود، اما واقعیت برای اکثریت از این امید گیج‌کننده بسیار دور بود. و در مورد چینی‌های معمولی، رژیم تازه «آزادشده» بسیار وحشیانه‌تر و دقیق‌تر از رژیم‌هایی بود که جایگزین آن‌ها شده بود (که استانداردهای بالای بی‌رحمی و بی‌عدالتی را نیز به دست آوردند). در چین، قحطی بزرگ سال 1958 62، تنها بی‌رحمانه‌ترین محصول این نظم جدید بود. ایجاد یک طبقه حاکم ملی جدید، اغلب به عنوان عدم سوء استفاده از موقعیت خود در داخل برای کسب ثروت و سپس قاچاق به خارج از کشور.

For radicals in Europe and North America, the anti-imperialist—and Chinese—revolutions continued the great task of 1789, 1848, and 1870, the “bourgeois revolution” in Marx’s terms, and the creation of nations that would release the energies and unity of purpose to create new worlds of prosperity and freedom. The nationalist focus led to an emphasis on autarkic development—the nation, it was said, already possessed within its own boundaries all the requirements and resources to match the accomplishments of global civilization.

The overthrow of empire in the 1950s and 1960s—of which the coming to power of the Chinese Communist party in 1949 was a important part—seemed to augur a new era in world history, one in which the majority of the world’s population secured liberation. There was perhaps a sense in which this was true, but the reality for the majority was far removed from this giddy hope. And in the case of the ordinary Chinese, the newly “liberated” regime proved far more brutal and exacting than those that it had replaced (which also attained high standards of brutality and injustice). In China the great famine of 1958–62 was only the most spectacularly cruel and gratuitous product of that new order.

For the former inhabitants of the old empires, national liberation turned out to be not liberation of all, but the creation of a new national ruling class, as often as not exploiting its position at home to make fortunes then smuggled abroad.