The Manchu Way: The Eight Banners and Ethnic Identity in Late Imperial China

در سال 1644، مانچوها، مردمی نسبتاً ناشناخته ساکن مرزهای بی‌رحم شمال شرقی چین، مینگ، قدرتمندترین حاکمان آسیا را سرنگون کردند و سلسله چینگ را تأسیس کردند که تا سال 1912 ادامه یافت. از این رویداد یکی از معماهای بزرگ تاریخ چین ناشی می‌شود: چگونه آیا یک مردم بیگانه به سختی با سواد توانستند برای نزدیک به 300 سال در قدرت باقی بمانند، جمعیتی بسیار بافرهنگ که از نظر تعداد بسیار برتر بودند؟ این مشکل تقریباً یک قرن است که دانشمندان را مجذوب خود کرده است، اما تاکنون هیچ کس از دیدگاه منچو به این مسئله نپرداخته است. این کتاب، اولین کتاب در هر زبانی است که عمدتاً بر اساس اسناد مانچویی استوار است، دیدگاه کاملاً جدیدی را در مورد دوره شکل گیری ملت مدرن چین ارائه می دهد. نویسنده با تکیه بر مفاهیم انتقادی اخیر قومیت، تکامل «هشت بنر» را بررسی می‌کند، یک سیستم منحصربه‌فرد منچویی از سازمان‌دهی اجتماعی و نظامی که در فتح مینگ مؤثر بود. نویسنده استدلال می کند که فاتحان مانچو به عنوان حاکمان چین باید مانند پادشاهان کنفوسیوس رفتار می کردند، اما به عنوان یک اقلیت غیر هان آنها با ملاحظات پیچیده تری نیز مواجه بودند. قدرت آنها نه تنها از پذیرش مفاهیم چینی ارتدکس در مورد مشروعیت، بلکه، به گفته نویسنده، از «حاکمیت قومی» مانچویی، که به انسجام پایدار فاتحان بستگی داشت، ناشی می‌شود. هنگامی که در اوایل دهه 1700، این انسجام به دلیل فرهنگ‌پذیری سریع و از بین رفتن وجه تمایز مانچو در معرض تهدید قرار گرفت، دربار چینگ، که همیشه ناامن بود، ناامیدانه از پیروان خود خواست تا از سنت‌های ایده‌آل «راه منچو» حمایت کنند. با این حال، نویسنده نشان می‌دهد که این جذابیت نبود، بلکه بیان هویتی گسترده‌تر مبتنی بر واقعیت‌های زندگی هشت بنر بود که توانست قومیت منچو و سلسله چینگ همراه با آن را تا قرن بیستم حفظ کند.

In 1644, the Manchus, a relatively unknown people inhabiting China’s rude northeastern frontier, overthrew the Ming, Asia’s mightiest rulers, and established the Qing dynasty, which endured to 1912. From this event arises one of Chinese history’s great conundrums: How did a barely literate alien people manage to remain in power for nearly 300 years over a highly cultured population that was vastly superior in number? This problem has fascinated scholars for almost a century, but until now no one has approached the question from the Manchu point of view. This book, the first in any language to be based mainly on Manchu documents, supplies a radically new perspective on the formative period of the modern Chinese nation. Drawing on recent critical notions of ethnicity, the author explores the evolution of the “Eight Banners,” a unique Manchu system of social and military organization that was instrumental in the conquest of the Ming. The author argues that as rulers of China the Manchu conquerors had to behave like Confucian monarchs, but that as a non-Han minority they faced other, more complex considerations as well. Their power derived not only from the acceptance of orthodox Chinese notions of legitimacy, but also, the author suggests, from Manchu “ethnic sovereignty,” which depended on the sustained coherence of the conquerors. When, in the early 1700s, this coherence was threatened by rapid acculturation and the prospective loss of Manchu distinctiveness, the Qing court, always insecure, desperately urged its minions to uphold the traditions of an idealized “Manchu Way.” However, the author shows that it was not this appeal but rather the articulation of a broader identity grounded in the realities of Eight Banner life that succeeded in preserving Manchu ethnicity, and the Qing dynasty along with it, into the twentieth century.