The Managed Body: Developing Girls and Menstrual Health in the Global South

بدن مدیریت شده به طور مؤثری «مدیریت بهداشت قاعدگی» (MHM) را پیچیده می‌کند - یک جنبش اجتماعی رو به رشد برای حمایت از دختران پریود در جنوب جهانی. Bobel نقد سرمایه گذاری شده ای از گفتمان های پیچیده MHM از جمله پیوندهای مفهومی و عملی آن با بخش توسعه آب، بهداشت و بهداشت (WASH)، حقوق بشر و "دختر شدن توسعه" ارائه می دهد. شرکت کننده با تکیه بر تحلیل مصاحبه های عمیق مشاهدات و مواد دیجیتال سازمان‌های غیردولتی و کسب‌وکارهای اجتماعی، بوبل نشان می‌دهد که چگونه MHM مشکلات و راه‌حل‌ها را برای جلب توجه و هدایت منابع به این موضوع بسیار تابو شده، چارچوب می‌دهد. او ادعا می‌کند که سازمان‌های MHM اغلب ناخواسته به شواهد ضعیف و بازنمایی‌های تماشایی تکیه می‌کنند تا ادعای «بحران بهداشتی» را مطرح کنند که امکان نجات را فراهم می‌کند. و او استدلال می‌کند که راه‌حل‌های عمدتاً مبتنی بر محصول که در پی می‌آیند، ساختار اجتماعی بدن قاعدگی را به عنوان کثیف و نیازمند پنهان‌کاری به چالش نمی‌کشند. در حالی که MHM برای حفظ حیثیت دختران نقش اساسی دارد، «اصلاحات تکنولوژیکی» را در اولویت قرار می دهد که به دختران می آموزد تا بدن در حال رشد خود را در مقابل فرهنگ مصرف انضباط کنند، حرکتی که در واقع بیش از مقاومت در برابر مشکل اصلی انگ قاعدگی مقابله می کند.

The Managed Body productively complicates ‘menstrual hygiene management’ (MHM)—a growing social movement to support menstruating girls in the Global South. Bobel offers an invested critique of the complicated discourses of MHM including its conceptual and practical links with the Water, Sanitation and Hygiene (WASH) development sector, human rights and ‘the girling of development.’ Drawing on analysis of in-depth interviews, participant observations and the digital materials of NGOs and social businesses, Bobel shows how MHM frames problems and solutions to capture attention and direct resources to this highly-tabooed topic. She asserts that MHM organizations often inadvertently rely upon weak evidence and spectacularized representations to make the claim of a ‘hygienic crisis’ that authorizes rescue. And, she argues, the largely product-based solutions that follow fail to challenge the social construction of the menstrual body as dirty and in need of concealment. While cast as fundamental to preserving girls’ dignity, MHM prioritizes ‘technological fixes’ that teach girls to discipline their developing bodies vis a vis consumer culture, a move that actually accommodates more than it resists the core problem of menstrual stigma.