The Madness of Vision: On Baroque Aesthetics

جنون دید کریستین بوسی-گلاکسمن یکی از تأثیرگذارترین مطالعات در زیبایی‌شناسی پدیدارشناختی باروک است. نویسنده با ادغام کار مرلوپونتی با روانکاوی لاکانی، مطالعات رنسانس در اپتیک، و ریاضیات قرن بیستم، مادی بودن بدن و جهان را در نظریه زیبایی‌شناختی خود تأیید می‌کند. تمام بینایی، بینایی تجسم یافته است، با بدن و احساسات که به طور مداوم در میدان بینایی در حال بازی هستند. بنابراین بینایی که زمانی روشی واضح، یکنواخت و جامع برای درک جهان مادی تلقی می‌شد، در واقع ادراک واقعیت را خیره می‌کند و آن را مخدوش می‌کند.

در هر یک از نه مقاله‌ای که جنون بینایی را تشکیل می‌دهند. /i> Buci-Glucksmann استدلال نظری خود را از طریق مطالعه یک نقاشی، مجسمه، یا تصویر بصری تأثیرگذار - خط عربی، «چشم کاردینال کولونا» بتینی، سنت ترزا برنینی و 1661 او توسعه می دهد. نمایش آتش بازی برای جشن تولد دوفین فرانسوی، کاراواجو جودیت سر بریدن هولوفرن، پاساژهای پاریس، و خود پرتره آرنولف راینر، در میان دیگران—و به طرز ماهرانه ای از مرزهای تاریخی، ملی و هنری عبور می کند تا به گراسیان بپردازد El Criticón؛ اپرای مونتهوردی Orfeo; شعر حافظ، جان دان و بودلر. و همچنین معماری باروک و نقاشی‌های هولوکاست آنسلم کیفر. با انجام این کار، Buci-Glucksmann از تأثیر فراگیر باروک در طول تاریخ و اهمیت مداوم باروک در هنرهای معاصر استفاده می‌کند.

Christine Buci-Glucksmann’s The Madness of Vision is one of the most influential studies in phenomenological aesthetics of the baroque. Integrating the work of Merleau-Ponty with Lacanian psychoanalysis, Renaissance studies in optics, and twentieth-century mathematics, the author asserts the materiality of the body and world in her aesthetic theory. All vision is embodied vision, with the body and the emotions continually at play on the visual field. Thus vision, once considered a clear, uniform, and totalizing way of understanding the material world, actually dazzles and distorts the perception of reality.

In each of the nine essays that form The Madness of Vision Buci-Glucksmann develops her theoretical argument via a study of a major painting, sculpture, or influential visual image—Arabic script, Bettini’s “The Eye of Cardinal Colonna,” Bernini’s Saint Teresa and his 1661 fireworks display to celebrate the birth of the French dauphin, Caravaggio’s Judith Beheading Holofernes, the Paris arcades, and Arnulf Rainer’s selfportrait, among others—and deftly crosses historical, national, and artistic boundaries to address Gracián’s El Criticón; Monteverdi’s opera Orfeo; the poetry of Hafiz, John Donne, and Baudelaire; as well as baroque architecture and Anselm Kiefer’s Holocaust paintings. In doing so, Buci-Glucksmann makes the case for the pervasive influence of the baroque throughout history and the continuing importance of the baroque in contemporary arts.