The Longest Fight

بسیاری از مردم برای جستجوی ثروت خود به گلدفیلد، نوادا، آخرین شهر طلا در آمریکا آمدند. با این حال، در یک روز تابستانی پرحاشیه در سپتامبر 1906، آن‌ها آمدند نه برای ثروتمند شدن آن، بلکه برای تماشای مسابقه‌ای که طولانی‌ترین مسابقه بوکس قرن بیستم خواهد بود – بین جو گانس، اولین قهرمان بوکس آمریکایی آفریقایی‌تبار، و «نبرد» آمدند. نلسون، یک دعوای شرور و کثیف. این مسابقه ای بود که به عنوان نبرد مسابقات نامگذاری شد.

در طولانی ترین مبارزه، ویلیام گیلدیا خبرنگار ورزشی قدیمی واشنگتن پست داستان را تعریف می کند. این مسابقه حماسی که تا چهل و دو دور کشیده می شود و دو ساعت و چهل و هشت دقیقه طول می کشد. یک خط ریلی جدید تماشاگرانی را از سراسر کشور آورد، ده‌ها خبرنگار آمدند تا حساب‌های ضربه‌ای را به ثبت برسانند، و فیلم یک گروه کارآفرین از مبارزه، که اندکی بعد در سینماها نمایش داده شد، تا به امروز ادامه دارد.

The Longest Fight همچنین چیزی بسیار بزرگتر را بازگو می کند - نبرد طولانی تری که گانز انجام داد ...

Many people came to Goldfield, Nevada, America's last gold-rush town, to seek their fortune. However, on a searing summer day in September 1906, they came not to strike it rich but to watch what would become the longest boxing match of the twentieth century—between Joe Gans, the first African American boxing champion, and "Battling" Nelson, a vicious and dirty brawler. It was a match billed as the battle of the races.

In The Longest Fight, the longtime Washington Post sports correspondent William Gildea tells the story of this epic match, which would stretch to forty-two rounds and last two hours and forty-eight minutes. A new rail line brought spectators from around the country, dozens of reporters came to file blow-by-blow accounts, and an entrepreneurial crew's film of the fight, shown in theaters shortly afterward, endures to this day.

The Longest Fight also recounts something much greater—the longer battle that Gans fought...