The Logic of Essentialism: An Interpretation of Aristotle’s Modal Syllogistic

قیاس وجهی ارسطو از زمان تئوفراستوس موضوع مطالعه بوده است. اما این مطالعات (به غیر از گلدهی شدید در قرون وسطی) تا حدودی بی ارزش بوده است. قابل توجه است که در دهه 1990 چندین خط تحقیق جدید با مجموعه ای از انتشارات اصلی توسط فرد جانسون، ریچارد پترسون و اولریش نورتمن ظاهر شد. جانسون برای اولین بار معناشناسی رسمی را ارائه کرد که برای بازخوانی قیاس آخرالزمانی مناسب بود. این مبتنی بر یک شهود ساده بود که قیاس وجهی را به متافیزیک ارسطویی پیوند می داد. نورتمن تجزیه و تحلیل مبتکرانه ای را توسعه داد. پترسون پیوندهای (اعم از نظری و ژنتیکی) بین قیاس معین و متافیزیک را با استفاده از تحلیلی بیان کرد که به طور دقیق، نه dere و نه dedicto است. مطالعات خود من در این زمینه به سال 1976 برمی گردد، زمانی که همکارم پیتر روپر و من به طور مشترک مقاله ای با عنوان «قیاس های آپدیکتیک ارسطو» برای بیست و دومین کنفرانس تاریخ منطق در کراکوف نوشتیم. این مقاله حاوی قرائت متمایز از گزاره‌های آخرالزمانی تأییدی خاص بود که من همچنان از آنها حمایت می‌کنم. با این وجود، من نتایج آن مقاله را به اندازه کافی قاطع یا جامع نمی‌دانستم که بتوانم منتشر کنم، و کتاب قیاس من در سال 1981 هیچ توضیحی در مورد قیاس وجهی نداشت. ایده های روزنامه تا سال 1989، زمانی که من مقالات اولیه جانسون و پترسون را خواندم، خفته بود. از سال 1991 شروع به انتشار در مورد این موضوع کردم. به تدریج افکار من جامعیت و نظام مندی خاصی پیدا کرد تا اینکه در سال 1993 توانستم یک ترم تعطیلات را بگذرانم تا پیش نویس این کتاب را بنویسم.

Aristotle's modal syllogistic has been an object of study ever since the time of Theophrastus; but these studies (apart from an intense flowering in the Middle Ages) have been somewhat desultory. Remarkably, in the 1990s several new lines of research have appeared, with series of original publications by Fred Johnson, Richard Patterson and Ulrich Nortmann. Johnson presented for the first time a formal semantics adequate to a de re reading of the apodeictic syllogistic; this was based on a simple intuition linking the modal syllogistic to Aristotelian metaphysics. Nortmann developed an ingenious de dicto analysis. Patterson articulated the links (both theoretical and genetic) between the modal syllogistic and the metaphysics, using an analysis which strictly speaking is neither de re nor de dicto. My own studies in this field date from 1976, when my colleague Peter Roeper and I jointly wrote a paper "Aristotle's apodeictic syllogisms" for the XXIInd History of Logic Conference in Krakow. This paper contained the disjunctive reading of particular affirmative apodeictic propositions, which I still favour. Nonetheless, I did not consider that paper's results decisive or comprehensive enough to publish, and my 1981 book The Syllogism contained no treatment of the modal syllogism. The paper's ideas lay dormant till 1989, when I read Johnson's and Patterson's initial articles. I began publishing on the topic in 1991. Gradually my thoughts acquired a certain comprehensiveness and systematicity, till in 1993 I was able to take a semester's sabbatical to write up a draft of this book.