The Life and Masterworks of J.M.W. Turner

در پانزده سالگی، ترنر قبلا نمای لمبث را نمایش می داد. او به زودی شهرت یک آبرنگ ساز بسیار باهوش را به دست آورد. او که شاگرد گیرتین و کوزنز بود، در انتخاب و ارائه موضوع، تخیلی زیبا را نشان داد که به نظر می رسید او را برای یک حرفه درخشان به عنوان یک تصویرگر مشخص می کند. او ابتدا در سرزمین مادری خود و سپس چندین بار در فرانسه، دره راین، سوئیس و ایتالیا سفر کرد. او به زودی شروع به نگاه فراتر از تصویرسازی کرد. با این حال، حتی در آثاری که در آنها وسوسه می‌شویم که فقط تخیل زیبا ببینیم، ایده‌آل غالب و هدایت‌گر او در منظر غزلی ظاهر می‌شود. انتخاب او برای استادی مجرد از گذشته شاهدی گویا است زیرا او بوم‌هایی از کلود را که در انگلستان می‌توانست بیابد، عمیقاً مطالعه کرد و با درجه‌ای از کمال شگفت‌انگیز از آنها کپی و تقلید کرد. کیش او برای نقاش بزرگ هرگز شکست نخورد. او مایل بود که خورشید طلوع از طریق بخار و دیدو ساختمان کارتاژ در گالری ملی در کنار دو شاهکار کلود قرار گیرد. و در آنجا، ممکن است هنوز آنها را ببینیم و قضاوت کنیم که این ادای احترام غرورآمیز و باشکوه چقدر مشروع بوده است. تنها در سال 1819 بود که ترنر به ایتالیا رفت، تا دوباره در سال های 1829 و 1840 برود. مطمئناً ترنر احساساتی را تجربه کرد و موضوعاتی را برای شادی یافت که بعداً از نظر نبوغ خود به سمفونی های نور و رنگ ترجمه کرد. آردور با مالیخولیا تلطیف می شود، همانطور که سایه با نور می جنگد. مالیخولیا، حتی همانطور که در آفرینش معمایی و عمیق آلبرشت دورر ظاهر می شود، در سرزمین پریان ترنر خانه ای نمی یابد – چه جایگاهی می تواند در رویای کیهانی داشته باشد؟ انسانیت در آنجا ظاهر نمی شود، مگر شاید به عنوان شخصیت های صحنه ای که ما به سختی به آنها نگاه می کنیم. عکس‌های ترنر ما را مجذوب خود می‌کند و با این حال به هیچ چیز دقیقی فکر نمی‌کنیم، به هیچ چیز انسانی، فقط به رنگ‌ها و فانتوم‌های فراموش‌نشدنی که تخیلات ما را تسخیر می‌کنند. انسانیت واقعاً تنها زمانی به او الهام می‌دهد که با ایده مرگ پیوند بخورد - یک مرگ عجیب، بیشتر یک انحلال غنایی - مانند پایان یک اپرا.

At fifteen, Turner was already exhibiting View of Lambeth. He soon acquired the reputation of an immensely clever watercolourist. A disciple of Girtin and Cozens, he showed in his choice and presentation of theme a picturesque imagination which seemed to mark him out for a brilliant career as an illustrator. He travelled, first in his native land and then on several occasions in France, the Rhine Valley, Switzerland and Italy. He soon began to look beyond illustration. However, even in works in which we are tempted to see only picturesque imagination, there appears his dominant and guiding ideal of lyric landscape. His choice of a single master from the past is an eloquent witness for he studied profoundly such canvases of Claude as he could find in England, copying and imitating them with a marvellous degree of perfection. His cult for the great painter never failed. He desired his Sun Rising through Vapour and Dido Building Carthage to be placed in the National Gallery side by side with two of Claude’s masterpieces. And, there, we may still see them and judge how legitimate was this proud and splendid homage. It was only in 1819 that Turner went to Italy, to go again in 1829 and 1840. Certainly Turner experienced emotions and found subjects for reverie which he later translated in terms of his own genius into symphonies of light and colour. Ardour is tempered with melancholy, as shadow strives with light. Melancholy, even as it appears in the enigmatic and profound creation of Albrecht Dürer, finds no home in Turner’s protean fairyland – what place could it have in a cosmic dream? Humanity does not appear there, except perhaps as stage characters at whom we hardly glance. Turner’s pictures fascinate us and yet we think of nothing precise, nothing human, only unforgettable colours and phantoms that lay hold on our imaginations. Humanity really only inspires him when linked with the idea of death – a strange death, more a lyrical dissolution – like the finale of an opera.