The last flannelled fool: my small part in English cricket's demise and its large part in mine

مایکل سیمکینز بهترین بازیکن کریکت یکشنبه است -- پرشور، وسواسی، از نظر فنی ناتوان و به طرز ناامیدکننده ای فریب خورده. هنگامی که یک مصدومیت او را از یک فصل محروم می کند، نه تنها ممکن است پایان کار طولانی او باشد، بلکه بلافاصله با تابستانی که بی هدف در باغ ها سرگردان است و به آهنگ The Archers گوش می دهد، مواجه می شود. او در عوض تصمیم می‌گیرد برای جستجوی آن دوران طلایی در دوران جوانی‌اش که برای اولین بار شور و شوق او برای این بازی برانگیخته شده بود، به یک اودیسه در سراسر شهرستان‌های انگلستان برود. این سفری است که در ماه مه و در زادگاه کریکت با نم نم باران ملایم آغاز می شود، در محل دفن زمین مورد علاقه او (که اکنون مارکس اند اسپنسر است) می رود و حتی در طول راه توقف می کند تا با فرزند عشق دبلیو جی گریس و کری کاتونا معاشقه کند. یعنی Twenty20. این بازی با اوج نهایی کریکت به پایان می رسد - بازگشت به زمین بازی برای کاسه زدن به فردی فلینتوف در نور محو شده در مقابل جمعیت ظرفیت. بنابراین آیا کریکت هنوز هم می تواند آرامش و معنا را به زندگی او بیاورد یا قدیمی است...

Michael Simkins is the ultimate Sunday cricketer -- passionate, obsessive, technically inept, and hopelessly deluded. When an injury rules him out of an entire season, not only might it spell the end of his long career, he is faced more immediately with a summer aimlessly wandering gardencentres and listening to The Archers. He decides instead to set off on an odyssey across the counties of England in search of that golden time in his youth when his passion for the game was fi rst kindled. It's a journey that begins in May in light drizzle at the birthplace of cricket, takes in the burial site of his favourite ground (now a Marks & Spencer) and even stops along the way to flirt with the love child of WG Grace and Kerry Katona that is Twenty20. It ends with the ultimate cricketing zenith -- returning to the fi eld of play to bowl an over to Freddie Flintoff in fading light in front of a capacity crowd. So can cricket still bring comfort and meaning to his life or is Old...