The Last Asylum: A Memoir of Madness in Our Times

در اواخر دهه 1970، باربارا تیلور، که در آن زمان یک مورخ جوان تحسین شده بود، از اضطراب شدید رنج می برد. در سال‌های بعد، دنیای تیلور پیرامون بیماری او منقبض شد. در نهایت، مبارزات او به حدی شدید بود که منجر به پذیرش او در جایی شد که زمانی بزرگترین موسسه روانپزشکی انگلستان، بیمارستان بدنام روانی فریرن در شمال لندن بود.

آخرین پناهندگی تیلور نفسگیر روایتی صریح و شجاعانه از آن سال ها. در آن، تیلور نه تنها از تجربه‌اش به‌عنوان یک تاریخ‌دان، بلکه مهم‌تر از آن، از تاریخ زندگی‌اش در فریرن استفاده می‌کند - زمانی که به عنوان پناهگاه دیوانگان کلنی هچ شناخته می‌شد و امروز محل یک مجتمع آپارتمانی لوکس است. تیلور در ژوئیه 1988 در فریرن پذیرفته شد، نه چندان دور قبل از اینکه سیستم پناهندگی انگلستان دستخوش تغییرات شگرفی شود: در تحولی که در آمریکا منعکس شد، در دهه 1990 پناهگاه های قدیمی بسته شدند، بیمارانشان به دلیل شلوغی دائمی و کمبود بودجه برای برنامه ریزی دوره های آموزشی رها شدند. سیستم مراقبت از جامعه اما تیلور ادعا می‌کند که تخلیه پناهگاه‌ها نیز ضایعه بزرگ‌تری را نشان می‌دهد، از دست دادن جامعه. او بهبودی خود را مدیون کمک یک روانکاو ثابت قدم و یک حلقه دوستان وفادار می داند - از مگدا، هم اتاقی شیدایی-افسرده تیلور، تا فیونا، که نکاتی را برای پیمایش در سیستم و داستان های دوست پسرش، "مرد فضایی" به اشتراک می گذارد. سفرهای منظم او به زحل ایجاد آن شبکه حمایت و اعتماد برای بهبودی تیلور بسیار مهم بود، و مهلتی از "احساسات بی خانمان و بی خانمان" او و دیگران در دنیای بیرون یافتند.

تصویری واضح از درمان سلامت روان در یک لحظه تغییر دورانی، آخرین پناهگاه همچنین مراقبه ای متحرک در مورد تجربه خود تیلور و همچنین میلیون ها نفر دیگر است که با بیماری روانی دست و پنجه نرم می کنند.

In the late 1970s, Barbara Taylor, then an acclaimed young historian, began to suffer from severe anxiety. In the years that followed, Taylor’s world contracted around her illness. Eventually, her struggles were severe enough to lead to her admission to what had once been England’s largest psychiatric institution, the infamous Friern Mental Hospital in North London.

The Last Asylum is Taylor’s breathtakingly blunt and brave account of those years. In it, Taylor draws not only on her experience as a historian, but also, more importantly, on her own lived history at Friern— once known as the Colney Hatch Lunatic Asylum and today the site of a luxury apartment complex. Taylor was admitted to Friern in July 1988, not long before England’s asylum system began to undergo dramatic change: in a development that was mirrored in America, the 1990s saw the old asylums shuttered, their patients left to plot courses through a perpetually overcrowded and underfunded system of community care. But Taylor contends that the emptying of the asylums also marked a bigger loss, a loss of community. She credits her own recovery to the help of a steadfast psychoanalyst and a loyal circle of friends— from Magda, Taylor’s manic-depressive roommate, to Fiona, who shares tips for navigating the system and stories of her boyfriend, the “Spaceman,” and his regular journeys to Saturn. The forging of that network of support and trust was crucial to Taylor’s recovery, offering a respite from the “stranded, homeless feelings” she and others found in the outside world.

A vivid picture of mental health treatment at a moment of epochal change, The Last Asylum is also a moving meditation on Taylor’s own experience, as well as that of millions of others who struggle with mental illness.