The Largest Art: A Measured Manifesto for a Plural Urbanism

چرا طراحی شهری بزرگتر از معماری است: کیفیت های اساسی طراحی شهری، نمونه ها و دست اندرکاران

طراحی شهری در عمل افزایشی است، اما معماران آن را به عنوان معماری بزرگ - شهرهای بزرگ و آماده برای ساخت. به ندرت به این پارادوکس طراحی شهری پرداخته می شود. در واقع، طراحی شهری به عنوان یک رشته فاقد یک پایه نظری است. در بزرگترین هنر، برنت رایان استدلال می‌کند که طراحی شهری فراتر از معماری را در بر می‌گیرد و او نظریه‌ای بنیادی از طراحی شهری فراتر از مقیاس معماری ارائه می‌کند. رایان در «اعلامیه استقلال» برای طراحی شهری، طراحی شهری را بزرگترین هنر ساختمانی توصیف می‌کند که ویژگی‌های خاص خود را دارد.

رایان طراحی شهری را از هنرهای خواهر خود با کثرت گرایی متمایز می کند: مقیاس جمعی، از یک کوچه تا یک منطقه. زمان جمع، زیرا هم در تاریخ و هم در زمان حال عمیقاً درگیر است. دارایی کثیر، با مالکین زیاد. عوامل جمع، با سازندگان بسیاری. و فرم جمع، با کیفیتی پراکنده که به آن امکان می دهد با عناصر متنوع شهر همزیستی کند. رایان به سه پروژه معروف طراحی شهری از دریچه کثرت گرایی نگاه می کند: یک گروه مجسمه سازی برانکوزی در رومانی، یک پروژه مسکن برونکس، و یک گروه بندی رسمی و فضایی متنوع از پروژه ها در لیوبلیانا، اسلوونی. او اندیشه سه شهرنشین متکثر را که بین سال‌های 1960 و 1980 کار می‌کردند، بازبینی می‌کند: دیوید کرین، ادموند بیکن و کوین لینچ. و او سه داستان طراحی برای آینده می گوید، سناریوهای خیالی شهرسازی متکثر در مکان هایی در سراسر جهان.

رایان مانیفست خود را با سه نکته مهم به پایان می رساند که طراحان شهری باید به آن اذعان داشته باشند: تغییر ابدی، ناتمام بودن اجتناب ناپذیر، و وفاداری انعطاف پذیر. شهرها بی وقفه فعال هستند و دائماً در حال تغییر هستند. این وظیفه طراح شهری است که هنری با ویژگی های زیبایی شناسی بسازد که بتواند از تغییرات همیشگی جان سالم به در ببرد.

Why urban design is larger than architecture: the foundational qualities of urban design, examples and practitioners

Urban design in practice is incremental, but architects imagine it as scaled-up architecture -- large, ready-to-build pop-up cities. This paradox of urban design is rarely addressed; indeed, urban design as a discipline lacks a theoretical foundation. In The Largest Art, Brent Ryan argues that urban design encompasses more than architecture, and he provides a foundational theory of urban design beyond the architectural scale. In a "declaration of independence" for urban design, Ryan describes urban design as the largest of the building arts, with qualities of its own.

Ryan distinguishes urban design from its sister arts by its pluralism: plural scale, ranging from an alleyway to a region; plural time, because it is deeply enmeshed in both history and the present; plural property, with many owners; plural agents, with many makers; and plural form, with a distributed quality that allows it to coexist with diverse elements of the city. Ryan looks at three well-known urban design projects through the lens of pluralism: a Brancusi sculptural ensemble in Romania, a Bronx housing project, and a formally and spatially diverse grouping of projects in Ljubljana, Slovenia. He revisits the thought of three plural urbanists working between 1960 and 1980: David Crane, Edmund Bacon, and Kevin Lynch. And he tells three design stories for the future, imaginary scenarios of plural urbanism in locations around the world.

Ryan concludes his manifesto with three signal considerations urban designers must acknowledge: eternal change, inevitable incompletion, and flexible fidelity. Cities are ceaselessly active, perpetually changing. It is the urban designer's task to make art with aesthetic qualities that can survive perpetual change.