The Language of Politics in Seventeenth-Century England

این مطالعه ای است در مورد کلمات گفتمان سیاسی در انگلستان قرن هفدهم که اکنون نظریه های آن را بازسازی می کنیم. تاریخ روشنفکری با نقطه شروع خود در نظریه های مدرن زبان، ابتدا دوباره مفهوم سازی می شود. بخش اول مروری بر قلمرو سیاسی در قرن هفدهم ارائه می‌کند و استدلال می‌کند که آنچه ما به‌عنوان امر سیاسی می‌بینیم فراری بوده و در معرض فشارهای تقلیل‌گرایانه از حوزه‌های گفتمان تثبیت‌شده‌تر است. علاوه بر این، فشارهای شدیدی وجود داشت که منجر به یک واژگان غیرمجاز و نسبتاً کلی می‌شد و به نوبه خود تحمیل تصاویر نابهنگام ما از نظریه سیاسی را تسهیل می‌کرد. بخش 2 بر زیرمجموعه ای از واژگان سیاسی متمرکز است و روابط متغیر بین کلمات سوژه، شهروند، مقاومت، شورش، ضرب سکه مبادله بلاغی را ترسیم می کند. فصل آخر با کاوش در مورد اینکه چگونه واژگان خود مورخان می تواند به طور سیستماتیک زمانی که در زمینه استفاده از واژه های قرن هفدهمی در نظر گرفته شود، به طور سیستماتیک گمراه کننده باشد، به موضوعات مقدمه بازمی گردد.

This is a study of the words of political discourse in seventeenth-century England from which we now reconstruct its theories. Taking its starting point in modern theories of language,intellectual history is first reconceptualised. Part 1 presents an overview of the political domain in the seventeenth century arguing that what we see as the political was fugitive and subject to reductionist pressures from better established fields of discourse. Further, there were strong pressures leading towards an indiscriminate and relatively general vocabulary, in turn facilitating the imposition of our anachronistic images of political theory. Part 2 focuses on a sub-set of the political vocabulary, charting the changing relationships between the words subject, citizen, resistance, rebellion, the coinage of rhetorical exchange. The final chapter returns most explicitly to the themes of the introduction, by exploring how the historians own vocabulary can be systematically misleading when taken into the context of seventeenth-century word use.