The Language of Politics

این دومین مطالعه از دو موردی است که در مورد نحوه استفاده از زبان برای متقاعد کردن دیگران به باور و انجام کارها انجام داده ام. اولین مورد که توسط Aca demic Press منتشر شد، زبان تبلیغات تلویزیونی بود و به این موضوع می‌پردازد که چگونه تبلیغ‌کنندگان از زبان در تلاش‌های خود برای فروش محصولات و خدمات استفاده می‌کنند و چگونه می‌توان انتظار داشت مصرف‌کنندگان آن را درک کنند. در این مطالعه، تمرکز بر این است که چگونه سیاستمداران از زبان برای پیروزی در انتخابات استفاده می‌کنند و دیگران را به پذیرش سیاست‌ها و برنامه‌های آن‌ها وادار می‌کنند و بر نحوه گزارش روزنامه‌نگاران از تلاش‌های متقاعدکننده سیاستمداران. من علاقه به زبان گزارش سیاسی را با علاقه به زبان سیاست به دلایلی ترکیب می کنم. اولاً، بسیاری از لفاظی‌های متقاعدکننده سیاستمداران قبل از اینکه به دست شهروندان برسد، در ذهن روزنامه‌نگاران سیاسی فیلتر می‌شود، و ما می‌توانیم به طور منطقی مطمئن باشیم که این لفاظی‌ها آنطور که پیش می‌آمد بیرون نمی‌آیند. دوم، مطبوعات نقش مهمی ایفا می‌کنند. در تعیین دستور کار سیاسی کشور از طریق انتخاب های آن در مورد اینکه چه موضوعاتی به مردم ارائه می شود، چگونه این موضوعات ارائه می شود و چه صداهایی در مورد این موضوعات شنیده می شود. سوم، گزارش‌های سیاسی می‌توانند در اثر قانع‌کننده باشند، اگر نه از نظر قصد، و فکر می‌کنم برای درک چگونگی این موضوع مفید خواهد بود.

This study is the second of two I have done concerning how language is used to persuade others to believe things and to do things. The first, published by Aca­ demic Press, was The Language of Television Advertising, and was concerned with how advertisers use language in their efforts to sell products and services and how consumers could be expected to understand it. In this study, the focus is on how politicians use language to win elections and get others to accept their policies and programs and on how journalists report the suasive efforts of politicans. I combine an interest in the language of political reporting with an interest in the language of politics for a number of reasons. First, much of the suasive rhetoric of politicians is filtered through the minds of political journalists before it reaches the citizenry, and we can be reasonably sure that this rhetoric does not come out the way it went in. Second, the press plays a significant role in deter­ mining the nation's political agenda through its choices of what issues will be presented to the public, how these issues will be presented, and which voices will be heard speaking out on these issues. Third, political reporting can be suasive in effect, if not in intent, and it will be useful, I think, to understand how this is so.