The Land of the Elephant Kings: Space, Territory, and Ideology in the Seleucid Empire

امپراتوری سلوکیان (311-64 پ. این پادشاهی که از بلغارستان کنونی تا تاجیکستان امتداد دارد - بخش عمده ای از فتوحات آسیایی اسکندر مقدونی - سرزمینی با تنوع قومی، مذهبی و زبانی قابل توجهی را در بر می گرفت. با این حال مقدونیه، سرزمین اجدادی این سلسله را شامل نمی شد. سرزمین شاهان فیلبه بررسی این موضوع می پردازد که چگونه پادشاهان سلوکی که بر سرزمین هایی حکمرانی می کردند که هیچ ادعای تاریخی نسبت به آنها نداشتند، سعی کردند این قلمرو را به فضایی منسجم و معنادار تبدیل کنند.

< /p>

بر اساس شواهد باستان‌شناسی اخیر و منابع اولیه باستانی، رویکرد چند رشته‌ای پل جی. کاسمین، امپراتوری سلوکی را نه به‌عنوان موزاییکی از مناطق، بلکه به‌عنوان سرزمینی متحد در ایدئولوژی امپراتوری و با شیوه‌های فضایی بیان می‌کند. کاسمین کشف می کند که چگونه جغرافی دانان و قوم شناسان سلوکی برای طبیعی کردن مرزهای پادشاهی با هند و آسیای مرکزی به روش هایی که درک رومی و بعد از آن قرون وسطی از "شرق" را شکل داد، کار کردند. در غرب، حاکمان سلوکی به مقدونیه پشت کردند و حس خود را تغییر دادند. وطن به سوریه با ترسیم نقشه سفرهای پادشاهان سلوکی و مطالعه شهرهایی که آنها تأسیس کردند - یک سیاست استعماری جاه طلبانه که تا به امروز بر خاور نزدیک تأثیر گذاشته است - کوسمین نشان می دهد که چگونه هویت سرزمینی امپراتوری بر روی زمین ساخته شده است. در قرن پایانی امپراتوری، با فشار بیشتر دشمنان و متلاشی شدن قدرت مرکزی، می‌بینیم که شیوه‌های شکل‌گیری قلمرو سلوکی، نحوه فروپاشی آن را تعیین می‌کند.

The Seleucid Empire (311-64 BCE) was unlike anything the ancient Mediterranean and Near Eastern worlds had seen. Stretching from present-day Bulgaria to Tajikistan--the bulk of Alexander the Great's Asian conquests--the kingdom encompassed a territory of remarkable ethnic, religious, and linguistic diversity; yet it did not include Macedonia, the ancestral homeland of the dynasty. The Land of the Elephant Kings investigates how the Seleucid kings, ruling over lands to which they had no historic claim, attempted to transform this territory into a coherent and meaningful space.

Based on recent archaeological evidence and ancient primary sources, Paul J. Kosmin's multidisciplinary approach treats the Seleucid Empire not as a mosaic of regions but as a land unified in imperial ideology and articulated by spatial practices. Kosmin uncovers how Seleucid geographers and ethnographers worked to naturalize the kingdom's borders with India and Central Asia in ways that shaped Roman and later medieval understandings of "the East." In the West, Seleucid rulers turned their backs on Macedonia, shifting their sense of homeland to Syria. By mapping the Seleucid kings' travels and studying the cities they founded--an ambitious colonial policy that has influenced the Near East to this day--Kosmin shows how the empire's territorial identity was constructed on the ground. In the empire's final century, with enemies pressing harder and central power disintegrating, we see that the very modes by which Seleucid territory had been formed determined the way in which it fell apart.