The Labour of Literature in Britain and France, 1830-1910

این جلد به بررسی نگرانی‌هایی می‌پردازد که باعث شد بسیاری از نویسندگان قرن نوزدهم بر ادبیات به‌عنوان یک کار پر زحمت و زحمت‌کش پافشاری کنند. پس از درخشش آیزاک دیاسرائیلی در مورد ژان دو لا برویر، به ویژه این سوال را مطرح می کند که آیا نوشتن را باید «کارآمد» نامید یا نه. در حالی که مطالعات قبلی به تنهایی بر روی ادبیات ملی متمرکز شده‌اند، این جلد ترافیک دو طرفه بین مفاهیم بریتانیایی و فرانسوی از کار ادبی را نشان می‌دهد. این موضوع زمینه‌های قرابت و تفاوت مفروض را زیر سؤال می‌برد که از سیاست کارگری اوایل قرن نوزدهم و ریشه مشترک آنها در انقلاب فرانسه آغاز می‌شود. همچنین دیدگاه دریافت شده درباره فرانسه به عنوان منبع «اخلاق اوقات فراغت» و نویسندگان بریتانیایی را به عنوان رد یا خودآگاه الگوهای فرانسوی مورد بررسی قرار می دهد. مقالات انفرادی نمونه هایی از نحوه برخورد نویسندگان مختلف به کارشان را در نظر می گیرند، در حالی که مفهوم وسیع تری از «اخلاق کار» را که به عنوان یک عمل انسانی درک می شود، که در آن ارزش ها، مزایا و مسئولیت ها سنجیده می شود، برمی انگیزد. b>

This volume examines the anxieties that caused many nineteenth-century writers to insist on literature as a laboured and labouring enterprise. Following Isaac D’Israeli’s gloss on Jean de La Bruyère, it asks, in particular, whether writing should be ‘called working’. Whereas previous studies have focused on national literatures in isolation, this volume demonstrates the two-way traffic between British and French conceptions of literary labour. It questions assumed areas of affinity and difference, beginning with the labour politics of the early nineteenth century and their common root in the French Revolution. It also scrutinises the received view of France as a source of a ‘leisure ethic’, and of British writers as either rejecting or self-consciously mimicking French models. Individual essays consider examples of how different writers approached their work, while also evoking a broader notion of ‘work ethics’, understood as a humane practice, whereby values, benefits, and responsibilities, are weighed up.