The Kamikaze Campaign 1944–45: Imperial Japan's last throw of the dice

تاریخی مصور از اینکه چگونه ژاپن در اواخر سال 1944 نوع جدیدی از عملیات هوایی را طراحی و راه اندازی کرد - حملات انتحاری واحدهای کامیکازه علیه متفقین که در حال نزدیک شدن بودند. ناوگان.

هنگامی که تابستان در سال 1944 به پاییز تغییر کرد، ژاپن در حال شکست در جنگ بود. آخرین امید ژاپن که هنوز تمایلی به تسلیم نداشت، تلاش برای از بین بردن عزم ایالات متحده برای دستیابی به توافقی از طریق مذاکره بود. اقدامات فوق‌العاده ضروری به نظر می‌رسید و خارق‌العاده‌ترین آنها تشکیل واحدهای حمله ویژه بود که توسط متفقین به عنوان کامیکازه شناخته می‌شد.

مفهوم اسکادران های انتحاری سازمان یافته برای اولین بار در 15 ژوئن 1944 مطرح شد. در ماه اوت، تشکیلات در حال آموزش بودند. این تشکل‌ها برای اولین بار در تهاجم آمریکا به جزایر فیلیپین در اکتبر 1944 مورد استفاده قرار گرفتند، جایی که موفقیت‌های تاکتیکی داشتند. این برنامه به یک کمپین بزرگ در طول بقیه جنگ اقیانوس آرام گسترش یافت، و در طول نبرد برای اوکیناوا در آوریل تا مه 1945 شاهد اوج گیری شد.

این تاریخ بسیار مصور نه تنها خود ماموریت های وحشتناک را بررسی می کند، بلکه تصمیمات پشت کمپین کامیکازه، چگونگی توسعه آن و اینکه چگونه به بخش کلیدی استراتژی ژاپن تبدیل شد. اگرچه حملات تقریباً به صورت موقت آغاز شد، کامیکازه به زودی به سیاست اصلی ژاپن تبدیل شد. در پایان جنگ، ژاپن به طور خاص برای مأموریت های کامیکازه، از جمله یک موشک سرنشین دار با راکت، هواپیما تولید می کرد. طرحی برای استفاده گسترده از کامیکازه ها برای دفاع از جزایر خانگی ژاپن در برابر تهاجم ایجاد شد، اما هرگز به دلیل تسلیم ژاپن در اوت 1945 اجرا نشد.

این کتاب حاوی نمودارها، نقشه ها و بازسازی های سه بعدی حملات است. همچنین تکنیک ها و استراتژی های کاهش متفقین و دلایل و میزان موفقیت آنها را ارزیابی می کند.

An illustrated history of how Japan devised and launched a new kind of air campaign in late 1944 – the suicidal assaults of the kamikaze units against the approaching Allied fleets.

As summer changed to autumn in 1944, Japan was losing the war. Still unwilling to surrender, Japan's last hope was to try to wear down US resolve enough to reach a negotiated settlement. Extraordinary measures seemed necessary, and the most extraordinary was the formation of Special Attack Units – known to the Allies as the kamikazes.

The concept of organized suicide squadrons was first raised on June 15, 1944. By August, formations were being trained. These formations were first used in the October 1944 US invasion of the Philippine Islands, where they offered some tactical success. The program was expanded into a major campaign over the rest of the Pacific War, seeing a crescendo during the struggle for Okinawa in April through May 1945.

This highly illustrated history examines not just the horrific missions themselves, but the decisions behind the kamikaze campaign, how it developed, and how it became a key part of Japanese strategy. Although the attacks started on an almost ad hoc basis, the kamikaze soon became a major Japanese policy. By the end of the war, Japan was manufacturing aircraft specifically for kamikaze missions, including a rocket-powered manned missile. A plan for a massive use of kamikazes to defend the Japanese Home Islands from invasion was developed, but never executed because of Japan's surrender in August 1945.

Packed with diagrams, maps and 3D reconstructions of the attacks, this book also assesses the Allied mitigation techniques and strategies and the reasons and the degree to which they were successful.