The Jazz Scene

از سال 1955 تا 1965، اریک هابسبام، مورخ، نام مستعار "فرانسیس نیوتن" را برگزید و یک ستون ماهانه برای New Statesman در مورد موسیقی جاز نوشت - موسیقی که او از زمانی که آن را در کودکی در سال 1933 کشف کرد، عاشق آن بود. («سالی که آدولف هیتلر در آلمان قدرت را به دست گرفت»). ستون هابسبام به نوشتن تاریخ انتقادی او منجر شد، صحنه جاز (1959). این نسخه بهبودیافته از سال 1993 نوشته‌های بعدی هابسبام را اضافه می‌کند که در آن‌ها بیشتر در مورد اینکه چرا جاز نه تنها یک صدای شگفت‌انگیز است، بلکه یک نگرانی اصلی برای هر کسی است که به جامعه قرن بیستم و هنرهای قرن بیستم توجه دارد، تعمق می‌کند. p>

همه بزرگان به طور گذرا پوشش داده می شوند (لوئیس آرمسترانگ، بیلی هالیدی)، در حالی که فضای بیشتری به دوک الینگتون، ری چارلز، تلونیوس مونک، مامالیا جکسون، و سیدنی بچت داده شده است... شاید لذیذترین نظرات هابسبام در مورد جنبه تجاری و اخلاق کاری است، جایی که چشم مورخ او صحنه جاز را تا سطح تجاری آن کاهش می دهد. بررسی های Kirkus

From 1955-65 the historian Eric Hobsbawm took the pseudonym 'Francis Newton' and wrote a monthly column for the New Statesman on jazz - music he had loved ever since discovering it as a boy in 1933 ('the year Adolf Hitler took power in Germany'). Hobsbawm's column led to his writing a critical history, The Jazz Scene (1959). This enhanced edition from 1993 adds later writings by Hobsbawm in which he meditates further 'on why jazz is not only a marvellous noise but a central concern for anyone concerned with twentieth-century society and the twentieth-century arts.'

'All the greats are covered in passing (Louis Armstrong, Billie Holiday), while further space is given to Duke Ellington, Ray Charles, Thelonious Monk, Mahalia Jackson, and Sidney Bechet ... Perhaps Hobsbawm's tastiest comments are about the business side and work ethics, where his historian's eye strips the jazz scene down to its commercial spine.' Kirkus Reviews