The Iranian Crisis and the Birth of the Cold War: The Bridge to Victory

این اثر به بررسی بحران 1946 ایران و نقش فعال آن در شکل دادن به جنگ سرد پس از آن می پردازد. در نظر گرفته شده است که به عنوان یک مطالعه موردی در مورد اینکه چگونه ایالات متحده توانست با موفقیت انحصار کوتاه مدت اتمی خود را منعطف کند و به اهداف بین المللی خود در اوایل دوران پس از جنگ دست یابد. این نوشته با حوزه علمی قوی روابط خارجی ایالات متحده درگیر است که در طول چند سال گذشته منشأ و نیروهای محرک جنگ سرد را مورد بازبینی و تجسم مجدد قرار داده است.

نقض توافقنامه خروج نیروها توسط اتحاد جماهیر شوروی در پایان جنگ جهانی دوم، همراه با حمایت فعال این کشور از جنبش های جدایی طلب کرد و آذری. ، نظم جدید و در حال تحول بین المللی را به شدت آزمایش کرد. هدف اصلی این کار درک این موضوع است که چگونه جامعه بین المللی به عقب نشینی نسبتا مسالمت آمیز نیروهای شوروی از خاک ایران دست یافت. من ادعا می کنم که: 1) ایران به دلیل نقش دوران جنگ و پتانسیل نهفته اقتصادی خود، دارای درجه ای از اهرم در مذاکرات با ایالات متحده و روسیه بود که سایر کشورها نداشتند. 2) اینکه احمد قوام، نخست‌وزیر ایران، در حالی که اهداف «ایران محور» خود را دنبال می‌کرد، زیرکانه هر دو ابرقدرت را با نام و نشان مملکت‌سازی استادانه‌اش دستکاری کرد. 3) اینکه ایالات متحده از قدرت نظامی، اقتصادی و دیپلماتیک خود برای دستیابی مؤثر به اهداف پس از جنگ استفاده کرد. و 4) بازیگران اصلی بحران مشروعیت سازمان ملل متحد و شورای امنیت آن را که قبلاً در معرض خطر قرار داشتند، محکم کردند.

در حالی که کمتر از هواپیمای برلین یا جنگ کره یا بحران موشکی کوبا شناخته شده بود، بحران ایران برای اولین بار نشان داد که چه درگیری ابرقدرتی است. ممکن است شبیه این رویداد نمونه ای خیره کننده از مدیریت بحران توسط شرکت کنندگان اولیه ارائه می دهد. بحران ایران در واقع تولد جنگ سرد بود و الگویی برای اقدامات دولت در طول و پس از این درگیری طولانی ایجاد کرد. بحران همچنین نمونه‌ای قدرتمند از اینکه چگونه نهادهای شخص ثالث در خارج از اروپا، علی‌رغم داشتن قدرت نظامی و اقتصادی نسبتاً ناچیز، توانایی تغییر و دستکاری رفتار ابرقدرت‌ها را داشتند.

<//. p>