The Interface Between the Psychodynamic and Behavioral Therapies

تامل برانگیز است که نزدیک به پنجاه سال از مقاله توماس فرنچ در مورد "روابط متقابل بین روانکاوی و کار تجربی پاولوف" می گذرد، که نماینده اولین روانکاوی است که شکاف بین نظریه های شرطی سازی را پر می کند. منتشر شده. در مقاله hjs فرانسه به وضوح نحوه و جهاتی را که در آن این دو دیدگاه ممکن است یکدیگر را غنی کنند مشخص کرده است. متأسفانه، گشودگی او نسبت به ایده‌های جدید مشخصه اکثر "مکتب‌های" روانپزشکی نبوده است، که در عوض تمایل به ایجاد درجه ناخوشایندی از منزوی بودن دارند. این امر علی‌رغم این واقعیت آشکار رخ داده است که ماهیت زیستی-اجتماعی-روان‌شناختی انسان به گونه‌ای است که هیچ نظریه یا رشته‌ای در آینده‌ای قابل پیش‌بینی نمی‌تواند همه پیچیدگی‌های رفتار انسانی را توضیح دهد، حتی کمتر پیش‌بینی کند. غالباً نظریه‌پردازان بحث‌برانگیز، مانند مردان نابینای افسانه‌ای که فیل را توصیف می‌کنند، تصور می‌کنند که کل فقط بزرگ‌نمایی غول‌پیکری از اجزایی است که با آن‌ها در تماس هستند. وقتی استراتژی‌های درمانی از چنین دیدگاه‌های محدودی برون‌یابی می‌شوند، اغلب در دستیابی به صرفه‌جویی تلاش، گستردگی کاربرد و حداکثر کارایی که فرد به آن امیدوار است، ناکام می‌ماند. به نظر ما، بدون در نظر گرفتن تئوری‌های تعارض و همچنین نظریه‌های یادگیری، نمی‌توان رشد شخصیت، شکل‌گیری علائم یا پاسخ‌های روان‌درمانی را به‌طور کافی مفهوم‌سازی کرد.

It is sobering to reflect that it has been nearly fifty years since Thomas French's article on the "Interrelations between Psychoanalysis and the Experimental Work of Pavlov," representing the first psychoanalyst to bridge the gap between the theories of conditioning, was published. In hjs paper French clearly delineated the manner and directions in which these two points of view might enrich each other. Regrettably, his open­ ness to new ideas has not been characteristic of most "schools" of psychiatry thought, which have tended instead to develop an unfortu­ nate degree of insularity. This has occurred despite the obvious reality that the bio-social-psychological nature of man is such that no one theory or discipline is likely, in the foreseeable future, to explain, much less predict, all of the complexities of human behavior. All too often disputing theoreticians, like the fabled blind men describing the elephant, assume that the whole is just a gigantic magnification of the parts with which they are in contact. When treatment strategies are extrapolated from such narrow views, more often than not they fail to achieve the parsimony of effort, the breadth of application, and the maximum of efficiency that one would hope for. In our opinion, it is impossible adequately to conceptualize person­ ality development, symptom formation, or responses to psychotherapy, without taking into consideration theories of conflict as well as those of learning.