The History of Ptolemy’s Star Catalogue

المجست بطلمیوس با عناصر اقلیدس در شکوه این که طولانی ترین متن علمی مورد استفاده است، شریک است. این اثر از زمان پیدایش خود در قرن دوم تا اواخر رنسانس، نجوم را به عنوان یک علم تعیین کرد. در طول این زمان، Almagest تنها اثری در نجوم نبود. موضوع به عنوان آنچه در Almagest شرح داده شده است تعریف شد. رهایی محتاطانه اواخر قرون وسطی و ایجاد انقلابی علم جدید در قرن شانزدهم بدون ارجاع به Almagest قابل تصور نیست. این متن نجوم اروپایی را به سطح بالایی از دانش ارتقا داد که علم جدید بر اساس آن شکوفا شد. پیش از این، مدل‌های بطلمیوسی از مدارهای خورشید، ماه و سیارات توسط ستاره‌شناسان عرب اصلاح شده بود. آنها عناصر ساختاری را فراهم کردند که با آن کوپرنیک و کپلر عصر نجوم مدرن را آغاز کردند. Almagest از نابودی نمایش اپی چرخه ای خود از مدارهای سیاره ای در ردپای مفهومی باقی مانده در نظریه های جانشینان خود جان سالم به در برد. جدایی واضح از سال گرمسیری، سیستم های مختصات آسمانی، مفاهیم زمان، اشکال صورت های فلکی، و طبقه بندی روشنایی اجرام سماوی، در میان بسیاری چیزهای دیگر، هنوز هم امروزه بخشی از قانون نجومی هستند. /p>

Ptolemy's Almagest shares with Euclid's Elements the glory of being the scientific text longest in use. From its conception in the second century up to the late Renaissance, this work determined astronomy as a science. During this time the Almagest was not only a work on astronomy; the subject was defined as what is described in the Almagest. The cautious emancipation of the late middle ages and the revolutionary creation of the new science in the 16th century are not conceivable without reference to the Almagest. This text lifted European astronomy to the high standard of knowledge on which the new science flourished. Before, the Ptolemaic models of the orbits of the sun, the moon, and the planets had been refined by Arabic astronomers. They provided the structural elements with which Copernicus and Kepler ushered in the era of modern astronomy. The Almagest survived the destruction of its epicyclic representation of the planetary orbits in the conceptual traces left behind in the theories of its successors. The clear separation of the sidereal from the tropical year, the celestial coordinate systems, the concepts of time, the forms of the constellations, and brightness classifications of celestial objects are, among many other things, still part of the astronomical canon even today.