The Helmholtz Legacy in Physiological Acoustics

این کتاب به بررسی تعاملات بین علم و موسیقی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم می‌پردازد. این کار هرمان فون هلمهولتز، ماکس پلانک، شوه تاناکا، و آدریان فوکر، فیزیکدانان و فیزیولوژیست‌های برجسته را که متعهد به درک مؤلفه‌های زیبایی‌شناختی حیاتی هنر موسیقی، از جمله استانداردسازی زیر و بم و اجرای انواع مختلف بودند، بررسی و ارزیابی می‌کند. از لحن ها نویسنده اروین هیبرت با آمیزه‌ای از فیزیک، فیزیولوژی و زیبایی‌شناسی در سراسر کتاب به چگونگی تلاقی لحن ساده با تاریخ سازهای کیبورد و تأثیرگذاری بر توسعه موسیقی غربی می‌پردازد. او کار خود را با کار هرمان فون هلمهولتز، فیزیکدان و فیزیولوژیست برجسته قرن نوزدهم آغاز می کند که نه تنها سهم مهمی در بینایی، اپتیک، الکترودینامیک و ترمودینامیک داشت، بلکه به پیشرفت زمینه تئوری موسیقی نیز کمک کرد. نویسنده روندهای فکری هلمهولتزی را دنبال می کند که با فراتر رفتن از علوم برای اجرای پلی با زیبایی شناسی و روش های متنوعی که ذهن انسان در فرهنگ های مختلف برای تفسیر و درک موسیقی از طریق آنها تفسیر می کند یا آموزش داده می شود، ذاتاً پیچیده تر می شود. در ادامه، نویسنده به بررسی آثار دیگر فیزیکدانان و فیزیولوژیست‌های کلیدی می‌پردازد که تحت تأثیر هلمهولتز قرار گرفتند و به میراث او اضافه شدند. او دانشجوی ژاپنی تئوری موسیقی شوه تاناکا را مورد بررسی قرار می دهد، که به دنبال طراحی هارمونیومی بود که بر اساس خلق و خوی یکسان نبود، بلکه بر اساس لحن ساده بود. فیزیکدان هلندی آدریان دانیل فوکر، که ترتیب ساخت ارگ ها را بر اساس 31 تن در اکتاو ترتیب داد، کنسرت هایی را برای این سازهای جدید ارکستر کرد و حتی سعی کرد موسیقی میکروتونال بسازد، یا موسیقی که تونالیته آن بر اساس فواصل کوچکتر از دوازده نیم آهنگ معمولی است. موسیقی غربی.

This book explores the interactions between science and music in the late nineteenth- and early twentieth century. It examines and evaluates the work of Hermann von Helmholtz, Max Planck, Shohé Tanaka, and Adriaan Fokker, leading physicists and physiologists who were committed to understanding crucial aesthetic components of the art of music, including the standardization of pitch and the implementation of various types of intonations. With a mixture of physics, physiology, and aesthetics, author Erwin Hiebert addresses throughout the book how just intonation came to intersect with the history of keyboard instruments and exert an influence on the development of Western music. He begins with the work of Hermann von Helmholtz, a leading nineteenth-century physicist and physiologist who not only made important contributions in vision, optics, electrodynamics and thermodynamics, but also helped advanced the field of music theory as well. The author traces the Helmholtzian trends of thought that become inherently more complex by reaching beyond the sciences to perform a bridge with aesthetics and the diverse ways in which the human mind interprets or is taught, in different cultures, to interpret and understand music. Next, the author explores the works of other key physicists and physiologists who were influenced by Helmholtz and added to his legacy. He examines Japanese music theory student Shohé Tanaka, who sought to design a harmonium that was not based on equal temperament but rather on just intonation. Dutch physicist Adriaan Daniel Fokker, who arranged for organs to be built based on 31-tones per octave, orchestrated concerts for these new instruments and even attempted to compose microtonal music, or music whose tonality is based on intervals smaller than the typical twelve semitones of Western music.