The Health Gap: The Challenge of an Unequal World

در این کتاب پیشگامانه، مایکل مارموت، رئیس انجمن پزشکی جهانی، بی عدالتی اجتماعی را بزرگترین تهدید برای سلامت جهانی آشکار می کند

در محله درون شهری بالتیمور Upton/Druid Heights، امید به زندگی یک مرد شصت و سه است. نه چندان دور، در محله پارک بزرگ رولند/صنوبر، امید به زندگی هشتاد و سه است. همان نابرابری بیست ساله قابل اجتناب در محله های Calton و Lenzie در گلاسکو و در شهرهای دیگر در سراسر جهان وجود دارد.

در سیرالئون، از هر 21 زن پانزده ساله یک نفر در شرایط باروری خود می میرد. سالها علت مرتبط با مادر؛ در ایتالیا این رقم یک در 17100 است. اما در ایالات متحده که بیش از هر کشور دیگری در جهان برای مراقبت های بهداشتی هزینه می کند، یک در 1800 است. چرا؟

تفاوت های چشمگیر در سلامتی یک موضوع ساده بین فقیر و غنی نیست. فقر به تنهایی باعث بیماری نمی شود، اما نابرابری باعث بیماری می شود. در واقع، خودکشی، بیماری قلبی، بیماری ریوی، چاقی و دیابت، برای مثال، همگی با آسیب های اجتماعی مرتبط هستند. در هر کشوری، افرادی که در آسیب های اجتماعی نسبی قرار دارند، از آسیب های بهداشتی و عمر کوتاه تری رنج می برند. در داخل کشورها، هرچه جایگاه اجتماعی افراد بالاتر باشد، سلامت آنها بهتر است. این نابرابری های بهداشتی با توضیحات معمول مخالفت می کند. رویکردهای مرسوم برای بهبود سلامت بر دسترسی به راه‌حل‌های فنی و تغییر در رفتار افراد تاکید کرده‌اند، اما این روش‌ها فقط تا اینجا پیش می‌روند. چیزی که واقعاً تفاوت را ایجاد می کند، ایجاد شرایطی است که افراد بر زندگی خود کنترل داشته باشند، تا بتوانند آنطور که می خواهند زندگی کنند. توانمندسازی کلید کاهش نابرابری سلامت و در نتیجه بهبود سلامت همه است. مارموت تاکید می کند که میزان بیماری یک جامعه به عنوان یک کل تعیین می کند که چقدر خوب عمل می کند. هر چه نابرابری در سلامت بیشتر باشد، اختلال عملکرد بیشتر خواهد بود.

مارموت تاکید می‌کند که ما ابزارها و منابع مادی را برای بهبود سطح سلامت افراد و جوامع در سراسر جهان در اختیار داریم، و عدم انجام این کار یک مشکل است. شکل بی عدالتی با ذکر مثال‌های قوی و آمار شگفت‌انگیز ("مردان جوان در ایالات متحده شانس کمتری برای زنده ماندن تا شصت سالگی نسبت به مردان جوان در چهل و نه کشور دیگر دارند")، شکاف سلامت شواهد قانع‌کننده‌ای برای تغییر اساسی در طرز فکر ما در مورد سلامت و در واقع جامعه، و الهام بخش ما برای رسیدگی به عدم تعادل اجتماعی در قدرت، پول و منابع است که بر خلاف برابری سلامت عمل می کند.

In this groundbreaking book, Michael Marmot, president of the World Medical Association, reveals social injustice to be the greatest threat to global health

In Baltimore’s inner-city neighborhood of Upton/Druid Heights, a man’s life expectancy is sixty-three; not far away, in the Greater Roland Park/Poplar neighborhood, life expectancy is eighty-three. The same twenty-year avoidable disparity exists in the Calton and Lenzie neighborhoods of Glasgow, and in other cities around the world.

In Sierra Leone, one in 21 fifteen-year-old women will die in her fertile years of a maternal-related cause; in Italy, the figure is one in 17,100; but in the United States, which spends more on healthcare than any other country in the world, it is one in 1,800. Why?

Dramatic differences in health are not a simple matter of rich and poor; poverty alone doesn’t drive ill health, but inequality does. Indeed, suicide, heart disease, lung disease, obesity, and diabetes, for example, are all linked to social disadvantage. In every country, people at relative social disadvantage suffer health disadvantage and shorter lives. Within countries, the higher the social status of individuals, the better their health. These health inequalities defy the usual explanations. Conventional approaches to improving health have emphasized access to technical solutions and changes in the behavior of individuals, but these methods only go so far. What really makes a difference is creating the conditions for people to have control over their lives, to have the power to live as they want. Empowerment is the key to reducing health inequality and thereby improving the health of everyone. Marmot emphasizes that the rate of illness of a society as a whole determines how well it functions; the greater the health inequity, the greater the dysfunction.

Marmot underscores that we have the tools and resources materially to improve levels of health for individuals and societies around the world, and that to not do so would be a form of injustice. Citing powerful examples and startling statistics (“young men in the U.S. have less chance of surviving to sixty than young men in forty-nine other countries”), The Health Gap presents compelling evidence for a radical change in the way we think about health and indeed society, and inspires us to address the societal imbalances in power, money, and resources that work against health equity.