The Halle Orphanage as Scientific Community: Observation, Eclecticism, and Pietism in the Early Enlightenment

یتیم خانه هاله که در حدود سال 1700 توسط گروهی از لوتریان آلمانی معروف به پیتیست ها تأسیس شد، به مقر نهادی یک سمینار جهانی تبدیل شد که هنوز تا حد زیادی دست نخورده باقی مانده است. این مرکز پایگاه یک جامعه آموزشی، خیریه و علمی بود و شامل یک مدرسه نخبه برای فرزندان اعیان بود. مدارس برای پسران صنعتگران، سربازان و واعظان؛ بیمارستان؛ داروخانه؛ یک کتاب فروشی؛ باغ گیاه شناسی؛ و یک کابینت کنجکاوی حاوی مدل‌های معماری، naturalia و ابزارهای علمی. با این حال، شهرت آن به‌عنوان منطقه‌ای که عمدتاً توسط جوانان سکونت دارند، مانع از آن شده است که سازمان به‌عنوان نوعی آکادمی علمی جدی گرفته شود. اگرچه، کلی جوآن ویتمر نشان می‌دهد که این دقیقاً همان چیزی است که بود.

یتیم خانه هاله به عنوان جامعه علمی گرایش دیرینه به نگریستن دینداران آلمانی به عنوان ضد علم و ضد روشنگری را زیر سوال می برد و استدلال می کند که این گرایش ها توجه را از آنچه در واقع در داخل یتیم خانه جریان داشت. ویتمر نشان می دهد که چگونه هویت یتیم خانه به عنوان یک جامعه علمی به ترویج التقاط فلسفی به عنوان ابزاری برای جذب دیدگاه ها و مشاهدات و تلاش برای تکمیل توانایی های فرد برای مشاهده روشمند بستگی دارد. ویتمر نشان می دهد که به دلیل پیوند بین التقاط گرایی و مشاهده، کسانی که در یتیم خانه هال تدریس می کردند و آموزش می دیدند به دگرگونی مشاهده علمی و فعالیت های مرتبط با آن در این دوره کمک کردند.

Founded around 1700 by a group of German Lutherans known as Pietists, the Halle Orphanage became the institutional headquarters of a universal seminar that still stands largely intact today.  It was the base of an educational, charitable, and scientific community and consisted of an elite school for the sons of noblemen; schools for the sons of artisans, soldiers, and preachers; a hospital; an apothecary; a bookshop; a botanical garden; and a cabinet of curiosity containing architectural models, naturalia, and scientific instruments. Yet, its reputation as a Pietist enclave inhabited largely by young people has prevented the organization from being taken seriously as a kind of scientific academy—even though, Kelly Joan Whitmer shows, this is precisely what it was. 

The Halle Orphanage as Scientific Community calls into question a long-standing tendency to view German Pietists as anti-science and anti-Enlightenment, arguing that these tendencies have drawn attention away from what was actually going on inside the orphanage. Whitmer shows how the orphanage’s identity as a scientific community hinged on its promotion of philosophical eclecticism as a tool for assimilating perspectives and observations and working to perfect one’s abilities to observe methodically. Because of the link between eclecticism and observation, Whitmer reveals, those teaching and training in Halle’s Orphanage contributed to the transformation of scientific observation and its related activities in this period.