The Half-life of Facts: Why Everything We Know Has an Expiration Date

بینش های جدید از علم علم

 

حقایق همیشه تغییر می کنند. سیگار کشیدن از توصیه پزشک به کشنده تبدیل شده است. ما قبلاً فکر می کردیم که زمین مرکز جهان است و پلوتون یک سیاره است. برای چندین دهه، ما متقاعد شده بودیم که برونتوزاروس یک دایناسور واقعی است. به طور خلاصه، آنچه ما در مورد جهان می دانیم دائماً در حال تغییر است.

 

اما معلوم شد که نظمی در وضعیت دانش وجود دارد، توضیحی برای چگونگی دانستن آنچه می دانیم. ساموئل آربسمن در زمینه علم سنجی (به معنای واقعی کلمه علم علم) متخصص است. دانش در بیشتر زمینه ها به طور سیستماتیک و قابل پیش بینی تکامل می یابد، و این تکامل به شیوه ای جذاب آشکار می شود که می تواند تأثیر قدرتمندی بر زندگی ما داشته باشد. به احتمال زیاد منقضی می‌شود می‌تواند برای همگام شدن با آخرین تحقیقات مجهزتر شود. شرکت ها و دولت هایی که درک می کنند اکتشافات جدید چقدر طول می کشد تا توسعه پیدا کنند، می توانند تصمیم گیری در مورد تخصیص منابع را بهبود بخشند. و با ردیابی چگونگی و زمان تغییر زبان، هر یک از ما بهتر می‌توانیم شکاف‌های نسلی را در زبان عامیانه و گویش پر کنیم. مقدار قابل اندازه گیری زمان نیمه عمر رادیواکتیو بنابراین هر تغییر میدانی در دانش را می توان به طور ملموس اندازه گیری کرد. ما می‌توانیم بدانیم که چه زمانی حقایق در مجموع منسوخ می‌شوند، سرعت ایجاد واقعیت‌های جدید و حتی نحوه انتشار واقعیت‌ها. آنهایی که به سرعت، در طی چند سال یا در طول قرن ها تغییر می کنند. او نشان می دهد که بسیاری از چیزهایی که می دانیم متشکل از «مزوفاکت» است که در یک مقیاس زمانی متوسط، اغلب در طول یک عمر انسان تغییر می کند. در سرتاسر، او مثال‌های جالبی در مورد چهره دانش ارائه می‌دهد: آنچه را که رشته‌های انگلیسی می‌توانند از تجزیه و تحلیل آماری قصه‌های کانتربری بیاموزند، چرا اندازه‌گیری کوه بسیار سخت است، و چرا بسیاری از والدین هنوز به بچه‌ها می‌گویند. اسفناج خود را بخورند زیرا سرشار از آهن است.
 

نیمه عمر حقایق سفری پرچرب به بافت ضد شهودی دانش است. می‌تواند به ما کمک کند تا راه‌های جدیدی برای اندازه‌گیری جهان پیدا کنیم و در عین حال محدودیت‌هایی را که می‌توانیم با اطمینان بدانیم، بپذیریم.

New insights from the science of science

 

Facts change all the time. Smoking has gone from doctor recommended to deadly. We used to think the Earth was the center of the universe and that Pluto was a planet. For decades, we were convinced that the brontosaurus was a real dinosaur. In short, what we know about the world is constantly changing.

 

But it turns out there’s an order to the state of knowledge, an explanation for how we know what we know. Samuel Arbesman is an expert in the field of scientometrics—literally the science of science. Knowl­edge in most fields evolves systematically and predict­ably, and this evolution unfolds in a fascinating way that can have a powerful impact on our lives.

 

Doctors with a rough idea of when their knowl­edge is likely to expire can be better equipped to keep up with the latest research. Companies and govern­ments that understand how long new discoveries take to develop can improve decisions about allocating resources. And by tracing how and when language changes, each of us can better bridge gen­erational gaps in slang and dialect.

 

Just as we know that a chunk of uranium can break down in a measurable amount of time—a radioactive half-life—so too any given field’s change in knowledge can be measured concretely. We can know when facts in aggregate are obsolete, the rate at which new facts are created, and even how facts spread.

 

Arbesman takes us through a wide variety of fields, including those that change quickly, over the course of a few years, or over the span of centuries. He shows that much of what we know consists of “mesofacts”—facts that change at a middle timescale, often over a single human lifetime. Throughout, he of­fers intriguing examples about the face of knowledge: what English majors can learn from a statistical analysis of The Canterbury Tales, why it’s so hard to measure a mountain, and why so many parents still tell kids to eat their spinach because it’s rich in iron.
 

The Half-life of Facts is a riveting journey into the counterintuitive fabric of knowledge. It can help us find new ways to measure the world while accepting the limits of how much we can know with certainty.