دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Christopher Fifield
سری:
ISBN (شابک) : 1409452883, 9781409452881
ناشر: Routledge
سال نشر: 2015
تعداد صفحات: 331
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 6 مگابایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب سمفونی آلمانی بین بتهوون و برامس: سقوط و ظهور یک ژانر: تاریخ و نقد، موسیقی، هنر و عکاسی، کلاسیک، موسیقی مجلسی، کتاب سرودهای ارکسترال، ژانرهای موسیقی، موسیقی، هنر و عکاسی، قوم موسیقی، قومی و بین المللی، ژانرهای موسیقی، موسیقی، هنر و عکاسی، تئوری، تئوری، آهنگسازی و اجرا، موسیقی، هنر و عکاسی، موسیقی، هنرهای نمایشی، علوم انسانی، کتاب های درسی جدید، مستعمل و اجاره ای، بوتیک تخصصی
در صورت تبدیل فایل کتاب The German Symphony between Beethoven and Brahms: The Fall and Rise of a Genre به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب سمفونی آلمانی بین بتهوون و برامس: سقوط و ظهور یک ژانر نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
کارل دالهاوس بود که عبارت "زمان مرده" را برای توصیف وضعیت سمفونی بین شومان و برامس ابداع کرد. کریستوفر فیفیلد استدلال میکند که بسیاری از سمفونیهای رد شده توسط داهلهوس سهم شایستهای در این ژانر داشتهاند. او ریشه مشکل را در سمفونی نهم بتهوون دنبال می کند، اثری که سپس سمفونیست هایی را که راه آهنگسازش را دنبال کردند، از جمله شوبرت، مندلسون و شومان، ترساند. در سال 1824 بتهوون استانداردی را تعیین کرد که پس از آن باید در پاسخ به انتظارات بیشتر از سوی مخاطبان و مطبوعات موسیقی افزایش یابد. کریستوفر فیفیلد، که صمیمیت یک رهبر ارکستر با رپرتوار دارد، به نوبه خود به پنج دهه بین اواسط دهه 1820 و اواسط دهه 1870 نگاه می کند. او فقط به کارهای غیربرنامه ای می پردازد و سمفونی برنامه را رها می کند تا مسیر خودش را به سمت شعر سمفونیک طی کند. آهنگسازانی که به برامس (که خودش تا سن 43 سالگی در سال 1876 سمفونیست بیمیل بود) اغلب بهعنوان اپیگونهای بتهوون، مندلسون و شومان رد میشوند، اما فیفیلد با بررسی سمفونیهای آنها، اصالت برندهای مربوطه، حتی تأثیر احتمالی خود را بر برام نشان میدهد. خودش و با این کار، نوری را به نیم قرن موسیقی سمفونیک آلمانی که در قرن نوزدهم نادیده گرفته شده، می تاباند.
It was Carl Dahlhaus who coined the phrase ’dead time’ to describe the state of the symphony between Schumann and Brahms. Christopher Fifield argues that many of the symphonies dismissed by Dahlhaus made worthy contributions to the genre. He traces the root of the problem further back to Beethoven’s ninth symphony, a work which then proceeded to intimidate symphonists who followed in its composer's footsteps, including Schubert, Mendelssohn and Schumann. In 1824 Beethoven set a standard that then had to rise in response to more demanding expectations from both audiences and the musical press. Christopher Fifield, who has a conductor’s intimacy with the repertory, looks in turn at the five decades between the mid-1820s and mid-1870s. He deals only with non-programmatic works, leaving the programme symphony to travel its own route to the symphonic poem. Composers who lead to Brahms (himself a reluctant symphonist until the age of 43 in 1876) are frequently dismissed as epigones of Beethoven, Mendelssohn and Schumann but by investigating their symphonies, Fifield reveals their respective brands of originality, even their own possible influence upon Brahms himself and in so doing, shines a light into a half-century of neglected nineteenth century German symphonic music.