The German Joyce

در آگوست 1919، تولیدی از Exiles جیمز جویس در Schauspielhaus مونیخ نصب شد و به سرعت به دلیل انتقادات تند سقوط کرد. این استقبال آغاز ارتباط پویا بین جویس، نویسندگان آلمانی زبان و منتقدان ادبی بود. این رابطه ای است که رابرت ونینگر در جویس آلمانی

             این کتاب بعد جدیدی از دانش جویس را باز می کند. مطالعه برتر تأثیر جویس بر ادبیات آلمانی زبان و نقد ادبی در قرن بیستم. بخش آغازین به دنبال نفوذ خطی جویس از دهه 1910 تا 1990 با تمرکز بر لحظات مهمی مانند اولین ترجمه آلمانی Ulysses، تأثیر جویس بر بحث اکسپرسیونیسم مارکسیستی، و فهرست سیاه آثار جویس توسط نازی ها است. ونینگر با استفاده از این استقبال تاریخی به عنوان پس‌زمینه‌ای روایی، اشاعه افقی جویس را در فرهنگ آلمانی ارائه می‌کند.

          ونینگر موفق می‌شود هم جذابیت زیاد خوانندگان آلمانی نسبت به آثار جویس و هم نزدیکی جویس با برخی از اساتید بزرگ آلمانی را به تصویر بکشد. گوته به ریلکه، برشت و توماس مان. او استدلال می‌کند که همانطور که شکسپیر در قرن هجدهم برای آلمانی‌ها الگویی از شکوفایی زبانی بود، جویس نیز در قرن بیستم مظهر الهامات شاعرانه شد.

In August 1919, a production of James Joyce’s Exiles was mounted at the Munich Schauspielhaus and quickly fell due to harsh criticism. The reception marked the beginning of a dynamic association between Joyce, German-language writers, and literary critics. It is this relationship that Robert Weninger analyzes in The German Joyce.

            Opening a new dimension of Joycean scholarship, this book provides the premier study of Joyce’s impact on German-language literature and literary criticism in the twentieth century. The opening section follows Joyce’s linear intrusion from the 1910s to the 1990s by focusing on such prime moments as the first German translation of Ulysses, Joyce’s influence on the Marxist Expressionism debate, and the Nazi blacklisting of Joyce’s work. Utilizing this historical reception as a narrative backdrop, Weninger then presents Joyce’s horizontal diffusion into German culture.

          Weninger succeeds in illustrating both German readers’ great attraction to Joyce’s work as well as Joyce’s affinity with some of the great German masters, from Goethe to Rilke, Brecht, and Thomas Mann. He argues that just as Shakespeare was a model of linguistic exuberance for Germans in the eighteenth century, Joyce became the epitome of poetic inspiration in the twentieth.