The Fractured Republic: Renewing America’s Social Contract in the Age of Individualism

آمریکا در قرن بیست و یکم مضطرب و ناراضی است. اقتصاد ما تنبل است، فرهنگ ما همیشه با خودش در جنگ است، نهادهای حاکمیتی ما اغلب فلج می‌شوند و به نظر می‌رسد سیاست ما قادر به مقابله با این چالش‌ها نیست. ناامیدی ناشی از آن گسترده و عمیق است: در حالی که نخبگان را به سمت ناامیدی سوق می دهد، خشم پوپولیستی را برمی انگیزد. ترقی خواهان را متقاعد می کند که آمریکا گیر کرده است و در عین حال محافظه کاران را متقاعد می کند که ما در جهت اشتباهی عجله داریم. این باعث می‌شود مردم در همه طرف‌های بیشتر مسائل احساس کنند که به طور همزمان تحت محاصره هستند.

چرا باید اینطور باشد؟ و چگونه می توانیم بر ناامیدی خود غلبه کنیم؟ یووال لوین در این کاوش پیشگامانه در مورد چالش های قرن بیست و یکم آمریکا استدلال می کند که اضطراب ما ریشه در عدم تشخیص دارد. سیاست ما غرق در نوستالژی است، دموکرات ها همیشه در سال 1965 زندگی می کنند و جمهوری خواهان در سال 1981، و بنابراین نسبت به دگرگونی های عمیق نیم قرن گذشته کور است. نظم اواسط قرن آمریکا تحت سلطه نهادهای بزرگ و به هم پیوسته بود: دولت بزرگ، تجارت بزرگ، نیروی کار بزرگ، رسانه های بزرگ، دانشگاه های بزرگ، فرهنگ توده. اما در همه عرصه‌های زندگی ملی ما - یا حداقل در هر عرصه‌ای به جز دولت، در حال حاضر - شاهد بودیم که نیروهای گریز از مرکز انتشار، تنوع، فردگرایی و تمرکززدایی این نهادهای بزرگ را از هم جدا کردند. این نیروها بسیاری از آمریکایی‌ها را از محدودیت‌های اجتماعی ظالمانه رهایی بخشیدند، اما بسیاری را از خانواده‌ها، اجتماعات، کار و ایمان نیز دور کردند. آنها گزینه‌های فراوانی را در هر بخش از زندگی از دست داده‌اند، اما نظم اجتماعی و امنیت اقتصادی دوران قبل را نیز از بین برده‌اند. آنها افسار انطباق فرهنگی را سست کرده اند، اما همچنین اختلافات ما را تیز کرده و ریشه های اعتماد متقابل را تضعیف کرده اند.

لوین استدلال می کند که ساختن بر نقاط قوت و در عین حال التیام زخم هایمان، نیازمند سیاستی است که بهتر با جامعه سازگار باشد. ما به سیاستی تبدیل شده‌ایم که نه در اخلاق قدرت متمرکز و نه روحیه فردگرایی رادیکال، بلکه در توجه به پتانسیل یک تابعیت مدرن و جامعه مدنی ریشه دارد.

21st century America is anxious and discontented. Our economy is sluggish, our culture is always at war with itself, our governing institutions are frequently paralyzed, and our politics seems incapable of rising to these challenges. The resulting frustration runs broad and deep: It fans populist anger while driving elites to despair. It persuades progressives that America is stuck while convincing conservatives that we are rushing in the wrong direction. It manages to make people on all sides of most issues feel as though they are under siege simultaneously.

Why should this be? And how can we overcome our frustration? In this groundbreaking exploration of America’s 21st-century challenges, Yuval Levin argues that our anxiety is rooted in a failure of diagnosis. Our politics is drenched in nostalgia, with Democrats always living in 1965 and Republicans in 1981, and is therefore blind to the profound transformations of the last half century. America’s midcentury order was dominated by large, interconnected institutions: big government, big business, big labor, big media, big universities, mass culture. But in every arena of our national life—or at least every arena except government, for now—we have witnessed the centrifugal forces of diffusion, diversity, individualism, and decentralization pulling these large institutions apart. These forces have liberated many Americans from oppressive social constraints but also estranged many from families, communities, work, and faith. They have set loose a profusion of options in every part of life but also unraveled the social order and economic security of an earlier era. They have loosened the reins of cultural conformity but also sharpened our differences and weakened the roots of mutual trust.

Building on our strengths while healing our wounds, Levin argues, would require a politics better adapted to the society we have become—a politics rooted in neither an ethic of centralized power nor a spirit of radical individualism but a regard for the potential of a modernized subsidiarity and civil society.