The First German Philosopher: The Mysticism of Jakob Böhme as Interpreted by Hegel

این کتاب به بررسی تفسیر هگل از فلسفه عرفانی یاکوب بوهم (1575-1624) می‌پردازد، که در چارچوب استقبال از بومه در قرن‌های 18 و 19، و درک خود هگل از عرفان به عنوان رویکردی فلسفی مورد بررسی قرار می‌گیرد. سه بخش این کتاب ارائه می شود: پیشینه تاریخی مواجهه هگل با نوشته های بومه. توسعه دو مفهوم متفاوت از عرفان در آثار هگل؛ و سرانجام رویکرد هگل به فلسفه بومه، که به تفصیل ارجاعات بومه را هم در نوشته‌های منتشر شده و هم در نسخه‌های خطی مورد بحث قرار می‌دهد. به گفته هگل، بومه «نخستین فیلسوف آلمانی» است. دلیل قرار دادن بومه در همان ابتدای فلسفه آلمان این است که هگل او را با وجود تحصیلات ابتدایی، متفکری عمیق می داند. شیفتگی هگل به بومه عمدتاً به درک عارف از رابطه همزیستی بین خدا و مخالف او، شیطان مربوط می شود: او این را هسته نظری واقعی اندیشه بومه می داند. هگل قصد دارد با تفسیر بومه، محتوای نظری اندیشه خود را از محدودیت های شکل ناکافی و وحشیانه ای که عارف در آن بیان کرده است، رها کند و همچنین بومه را از تعصبات پیرامون نوشته هایش رهایی بخشد و او را محکم در قلمرو فلسفه قرار دهد. و او را از ظلمات باطنی جدا می کند. این کتاب با ترکیب بازسازی‌های تاریخی و استدلال‌های فلسفی، خواننده را در مرحله‌ای مهم در فلسفه آلمان و در نهایت به تحقیق در مورد رابطه عرفان و خود فلسفه راهنمایی می‌کند.

This book investigates Hegel’s interpretation of the mystical philosophy of Jakob Böhme (1575-1624), considered in the context of the reception of Böhme in the 18th and 19th centuries, and of Hegel’s own understanding of mysticism as a philosophical approach. The three sections of this book present: the historical background of Hegel’s encounter with Böhme’s writings; the development of two different conceptions of mysticism in Hegel’s work; and finally Hegel’s approach to Böhme’s philosophy, discussing in detail the references to Böhme both in published writings and manuscripts. According to Hegel, Böhme is “the first German philosopher”. The reason for placing Böhme at the very beginning of German philosophy is that Hegel considers him to be a profound thinker, despite his rudimentary education. Hegel’s fascination with Böhme mainly concerns the mystic’s understanding of the symbiotic relation between God and his opposite, the Devil: he considers this to be the true speculative core of Böhme’s thought. By interpreting Böhme, Hegel intends to free the speculative content of his thought from the limitations of the inadequate, barbarous form in which the mystic expressed it, and also to liberate Böhme from the prejudices surrounding his writings, placing him firmly in the territory of philosophy and detaching him from the obscurity of esotericism. Combining historical reconstructions and philosophical argumentation, this book guides the reader through an important phase in German philosophy, and ultimately into an inquiry about the relationship between mysticism and philosophy itself.