The Fall of the Philippines 1941-42

جزایر فیلیپین یکی از دو پایگاه اصلی ایالات متحده در اقیانوس آرام بود و دیگری پرل هاربر بود. ژاپنی ها تصرف فیلیپین را برای تلاش های خود برای کنترل آسیای جنوب شرقی پر از منابع بسیار مهم می دانستند. برخلاف حمله به پرل هاربر، قصد ژاپن حمله به فیلیپین و اشغال آن در کارزاری بود که قرار بود پنج ماه طول بکشد.

داگلاس مک آرتور پر زرق و برق، قهرمان جنگ جهانی اول و رئیس سابق ستاد ارتش، هنگام حمله ژاپنی ها در 8 دسامبر 1941، دفاع از فیلیپین را رهبری کرد. با وجود هشدارها در مورد حمله پرل هاربر، نیروی هوایی ژاپن هواپیمای مک آرتور را روی زمین گرفت و در نتیجه نیمی از هواپیمای بمب افکن و جنگنده مدرن وی نابود شد. B-17های نیروی هوایی ارتش تلاش کردند فورموسا را ​​بمباران کنند، اما جنگنده های ژاپنی آنها را از بین بردند و چند روز بعد تهاجم تمام عیار ژاپنی به دنبال داشت.

نیروهای ژاپنی از فورموزا در شمال لوزون فرود آمدند. B-17 ها و حملات دریایی بیهوده تلاش کردند تا تهاجم را متوقف کنند، اما شکست خوردند. واحدهای ارتش فیلیپین که آموزش‌دیده و مجهز نبودند نتوانستند ژاپنی‌ها را متوقف کنند و نیروهای آمریکایی و فیلیپینی عقب‌نشینی کردند، حتی اگر تعداد آنها از نیروهای اولیه ژاپنی بیشتر بود. واحدهای ارتش ژاپن در حین حرکت به سمت مانیل، چندین خط دفاعی را شکستند، که با عقب نشینی ماکارتور به باتان توسط آمریکایی ها رها شد. ژاپنی ها به تدریج این جیب را کاهش دادند تا اینکه تنها موقعیت آمریکا جزیره کورگیدور بود. مک آرتور به دستور مستقیم رئیس جمهور فرانکلین روزولت عازم استرالیا شد و مدال افتخار، یکی از جنجالی ترین جنبه های کمپین، به او اعطا شد. با اندک امیدی برای بقا، کورگیدور سقوط کرد و مقاومت سازمان یافته در 9 مه 1942 به پایان رسید.

اگرچه با شکست، تلاش‌های دفاعی آمریکا و فیلیپینی برنامه ژاپن برای پیروزی سریع را برهم زد و زمانی را برای استرالیا و استرالیا فراهم کرد. ایالات متحده برای تقویت دفاعی خود. همچنین این امید را به مردم آمریکا داد که آمریکایی‌ها می‌توانند در مقابل ژاپن بایستند، با «حرامزاده‌های جنگ باتان» که منبع الهام است. متأسفانه، برای بازماندگان این کمپین، برای برخی به معنای سه سال اسارت طاقت فرسا بود. راهپیمایی مرگ باتان یکی از بدنام ترین رویدادهای جنگ جهانی دوم بود که نیروهای ژاپنی مسئول کشته شدن حدود 600 آمریکایی و بین 5000 تا 10000 سرباز فیلیپینی در این راهپیمایی بودند که برخی از آنها به طور خلاصه با سر بریدن اعدام شدند.

The Philippine Islands were one of two major US bases in the Pacific, the other being Pearl Harbor. The Japanese considered the capture of the Philippines crucial for its efforts to control resource-laden Southeast Asia. As opposed to its attack on Pearl Harbor, the Japanese intention was to invade and occupy the Philippines in a campaign that was to last five months.

The flamboyant Douglas MacArthur, a hero of World War I and former Chief of Staff led the defense of the Philippines when the Japanese attacked on 8 December 1941. Despite warnings about the Pearl Harbor attack, the Japanese air forces caught MacArthur's aircraft on the ground resulting in half of his modern bomber and fighter aircraft destroyed. Army Air Forces B-17s attempted to bomb Formosa, but Japanese fighters eliminated them and a Japanese full-scale invasion followed days later.

Japanese forces landed in northern Luzon from Formosa. B-17s and naval attacks tried in vain to stop the invasion, but failed. Poorly trained and equipped Philippine Army units could not halt the Japanese and the American and Filipino forces withdrew, even though they outnumbered the initial Japanese forces. Japanese Army units broke through several defensive lines as they drove on to Manila, which was abandoned by the Americans as Macarthur withdrew to Bataan. The Japanese gradually reduced this pocket until the only American position was Corregidor Island. MacArthur left for Australia, as a direct order from President Franklin Roosevelt and was awarded the Medal of Honor, one of the more controversial aspects of the campaign. With little hope of survival, Corregidor fell, with organized resistance ending on 9 May 1942.

Although a defeat, the American and Filipino defensive efforts upset the Japanese plan for a swift victory and provided time for Australia and the United States to build up their defenses. It also gave hope to the American public that Americans could stand up to Japan, with the "Battling Bastards of Bataan" providing a source of inspiration. Unfortunately, for the survivors of the campaign, it meant a grueling three years of captivity for some. The Bataan Death March was one of the most infamous events in World War II, with Japanese forces responsible for the deaths of about 600 Americans and between 5,000-10,000 Filipino soldiers dying in the march, some summarily executed by beheading.