The Evolution of Life Worth Living: Why we choose to live

چرا بیشتر ما از زنده بودن لذت می بریم؟ روانشناس دکتر C A Soper استدلال می کند که اشتیاق به زندگی به عنوان یک ضرورت بقا تکامل یافته است، در نهایت به این دلیل که گونه ما، و گونه ما به تنهایی، باید با امکان خودکشی زندگی کند. خودکشی ممکن است شکل‌دهنده‌ترین مشکل تکاملی اجداد ما بوده باشد، راه‌حل‌هایی که ساختار ذهن انسان را شکل داده و تقریباً بر هر جنبه‌ای از تجربیات روزمره ما تأثیر گذاشته است. ظهور دفاع های ضد خودکشی توسط انتخاب طبیعی ممکن است ظرفیت ما را برای خوش بینی، ایمان، عشق، خیریه و دیگر لذت های انسان بودن توضیح دهد. این کتاب توضیح می‌دهد که چگونه خوشایندترین ویژگی‌های روان‌شناسی ما از تاریک‌ترین احتمالات ناشی می‌شوند.

از این رو، زندگی ارزشمند در تکامل خودکشی ردیابی می‌شود. یکی از دلایل اصلی مرگ و میر انسان، خودکشی سالانه جان میلیون ها نفر را در سراسر جهان می گیرد. منشأ این رفتار مدتهاست که علم را رمز و راز کرده است. علیرغم بیش از یک قرن تحقیق، علم نمی داند که چرا برخی افراد خود را می کشند، در حالی که بیشتر مردم این کار را نمی کنند.

پیشرفت در خودکشی شناسی به دلیل آنچه که سوپر آن را یک نقص اساسی در این زمینه می داند مسدود شده است. پارادایم پیشرو - این ایده که خودکشی به دلیل برخی فرآیندهای علت و معلولی قابل پیش بینی هنوز ناشناخته اتفاق می افتد. پارادایم جدیدی بر اساس علم تکاملی ارائه شده است. خودکشی به عنوان یک معمای تکاملی بازنگری شده است: چگونه آن انتخاب طبیعی حیوانی را ایجاد کرده است که توانایی کشتن عمدی خود را دارد؟ هزینه بسیار زیاد است. که با نتایج بیولوژیکی اندازه گیری می شود، خودکشی به معنای واقعی کلمه سرنوشتی بدتر از مرگ است.

دو نظریه تکاملی موجود در مورد خودکشی مورد نقد و بررسی قرار گرفته اند: یک فرضیه «سرباری» و یک فرضیه «ارتباطات». سوپر می‌گوید که این رفتار به‌عنوان یک عارضه جانبی ناخوشایند از دو سازگاری که به‌طور منحصربه‌فردی در گونه ما با هم ترکیب می‌شوند، بهتر درک می‌شود. یکی از آنها تجربه بد درد، به ویژه درد روانی است - یک محرک قدیمی که دقیقاً برای القای حیوان برای پایان دادن به آن طراحی شده است. دیگری هوش فوق العاده انسان بالغ است، حیوانی آنقدر باهوش که می داند می تواند با پایان دادن به زندگی خود به درد پایان دهد. هنگامی که این عناصر "درد" و "مغز" با هم ترکیب شوند، همانطور که در همه بزرگسالان عادی انسان انجام می شود، خودکشی نتیجه قابل انتظار خواهد بود. بنابراین، معمای علمی این نیست که چرا برخی از انسان ها به این شکل می میرند، بلکه این است که چرا اکثریت ما چنین نمی میرند.

همانطور که کتاب توضیح می دهد، بیشتر ما به لطف حفاظتی که توسط دفاع های روانی تکامل یافته باستانی ارائه می شود، جان خود را نگیریم. یک استدلال تکاملی با طراحی خاص برای پیش‌بینی برخی ویژگی‌های احتمالی سیستم‌های ضد خودکشی استفاده می‌شود - ویژگی‌هایی که بر اساس وظیفه‌ای که از نظر بیولوژیکی برای انجام آن طراحی شده‌اند، انتظار می‌رود. آنها با کاهش درد عاطفی و از کار انداختن عملکردهای شناختی سطح بالا در میان افرادی که از ناراحتی عاطفی مزمن رنج می برند، مسیرهای خودکشی را مسدود می کنند. شاید بر خلاف شهود، این تجزیه و تحلیل به انواع مختلفی از اختلالات روانی - افسردگی، اعتیاد، روان پریشی ها و موارد دیگر - به عنوان تظاهرات دفاع روانشناختی اضطراری، با برچسب نگهبان اشاره می کند.

ضد دیگر -دفاع‌های انتحاری، با عنوان گلگیر، فرضیه‌ای عمل می‌کنند تا اطمینان حاصل شود که نگهبانان فقط به عنوان آخرین راه‌حل فعال می‌شوند. آنها کار می کنند تا اکثر ما را نسبتاً راضی نگه دارند، تا حدی با ارائه واقعیتی خوش خیم، اما نیمه توهم آمیز و تقویت شده برای زندگی در آن. به عنوان بخشی از یک سیستم حافظ حیات از بافرهای روانشناختی درک شود.

نظریه «درد و مغز» این کتاب توضیحی یکپارچه برای چندین پدیده قدیمی و گیج کننده در روانشناسی انسان ارائه می دهد. این الگوی جدید ارائه می دهد که می تواند به پیشرفت در تحقیقات خودکشی، روانپزشکی و روان درمانی کمک کند.

Why do most of us enjoy being alive? Psychologist Dr C A Soper argues that a zest for life evolved as a survival necessity, ultimately because our species, and ours alone, has to live with the possibility of suicide. Suicide may have been our ancestors’ most formative evolutionary problem, solutions to which have shaped the construction of the human mind and touch on almost every aspect of our day-to-day experience. The emergence of anti-suicide defences by natural selection may explain our capacity for optimism, faith, love, charity and other delights of being human. This book explains how the most pleasing features of our psychology arise from the darkest of possibilities.

Life worth living is thus traced to the evolution of suicide. A major cause of human mortality, suicide takes the lives of some million people around the world each year. The origins of the behaviour have long mystified science; despite more than a century of enquiry, science does not know why some people kill themselves, while most people don’t.

Progress in suicidology has been blocked, by what Soper sees as a fundamental flaw in the field’s leading paradigm — the idea that suicides happen because of some, as yet unknown, predictable process of cause and effect. A new paradigm is offered, based on evolutionary science. Suicide is reframed as an evolutionary puzzle: how is that natural selection created an animal with the capacity to wilfully kill itself? The cost is extreme; measured by biological outcomes, suicide is literally a fate worse than death.

Two existing evolutionary theories of suicide are critiqued and found wanting: a ‘burdensomeness’ and a ‘communication’ hypothesis. The behaviour is better understood, says Soper, as an unfortunate side effect of two adaptations that come together uniquely in our species. One is the aversive experience of pain, especially psychological pain — an ancient stimulus that is designed precisely to induce the animal to act to end it.  The other is extraordinary intelligence of the mature human, an animal so smart that it knows it can end pain by ending its own life. When these ‘pain’ and ‘brain’ elements combine, as they do in all normal human adults, suicide would be the expectable outcome. The scientific puzzle, then, is not so much why some humans die in this way, but why the great majority of us do not.

As the book explains, most of us do not take our own lives thanks to the protection afforded by ancient evolved psychological defences. An evolutionary argument of special design is used to predict some likely characteristics of anti-suicide systems – features that would be expected based on the task that they were biologically designed to fulfil. They would block suicidal trajectories by dulling emotional pain and disabling high-level cognitive functions among people suffering from chronic emotional distress. Perhaps counter-intuitively, this analysis points to diverse varieties of mental disorder — depression, addiction, psychoses, and others — as manifestations of emergency psychological defences, labelled keepers.

Other anti-suicide defences, labelled fenders, are hypothesised to operate to ensure keepers activate only as a last resort. They work to keep most of us fairly happy most of the time, in part by furnishing each of us with a benign, but semi-illusory, enhanced reality to live in. In this light, the human tendencies for religious belief and unconditional love may be understood as part of a life-preserving system of psychological buffers.

The book’s ‘pain and brain’ theory provides a unifying explanation for several longstanding and puzzling phenomena in human psychology. It offers a novel paradigm that could integrate and assist progress in suicide research, psychiatry and psychotherapy.