The End(s) of Religion: A History of How the Study of Religion Makes Religion Irrelevant

اریک بین سلبو استدلال می‌کند که مطالعه دین - از فیلسوفان گرفته تا روان‌شناسان، و مورخان دین تا جامعه‌شناسان - "غایات" یا اهداف دین را از هم جدا کرده است و بنابراین شرایطی را ایجاد کرده است که به موجب آن دین نهادی است. در فرهنگ معاصر غرب به طور فزاینده ای بی ربط است.
شواهد فراوانی وجود دارد که نشان می دهد دین نهادی با مشکل مواجه است، و شواهد کمی وجود دارد که نشان می دهد در آینده تقویت خواهد شد، و دلایلی برای این باور وجود دارد که ما در حال مشاهده پایان دین هستیم. در عین حال، شیوه‌های فرهنگی مختلف در گذشته برآورده شده‌اند و امروزه نیز نیازهای اساسی بشری را برآورده می‌کنند که ممکن است آنها را مذهبی بدانیم که اکنون از طریق آنچه بین سلبو «دین فرهنگ» می‌نامد برآورده می‌شوند.
پایان(های) دین روشی را نشان می‌دهد که مطالعه دین منجر به این شده است که دین نهادی تنها به عنوان یک نهاد انسانی در نظر گرفته شود که می‌تواند به ویژگی‌های ما بپردازد. نیازهای «مذهبی» به جای تنها نهادی که این کار را انجام می دهد. به نوبه خود، در نهایت می‌توانیم ببینیم که چگونه سایر نهادها یا اشکال فرهنگ می‌توانند برای خدمت به همین نیازها یا «هدف‌ها» عمل کنند.

Eric Bain-Selbo argues that the study of religion-from philosophers to psychologists, and historians of religion to sociologists-has separated out the “ends” or goals of religion and thus created the conditions by which institutional religion is increasingly irrelevant in contemporary Western culture.
There is ample evidence that institutional religion is in trouble, and little evidence that it will strengthen in the future, giving some reason to believe that we are in the process of seeing the end of religion. At the same time, various cultural practices have met in the past and continue to meet today certain fundamental human needs-needs that we might identify as religious that now are being fulfilled through what Bain-Selbo calls the “religion of culture.”
The End(s) of Religion traces the way that the very study of religion has led to institutional religion being viewed as just one human institution that can address our particular “religious” needs rather than the sole institution to do so. In turn, ultimately we can begin to see how other institutions or forms of culture can function to serve these same needs or “ends.”