The End of the Wild

با نرخ انقراض ۳۰۰۰ گونه در سال و شتاب گرفتن، ما اکنون می توان پیش بینی کرد که نیمی از گونه های زمین در 100 سال آینده ناپدید خواهند شد. گونه‌هایی که زنده می‌مانند، آن‌هایی هستند که با ما سازگار هستند: گونه‌های علف هرز - از پشه‌ها گرفته تا کایوت‌ها - که در محیط‌های تحت سلطه انسان‌ها به طور مداوم رشد می‌کنند. پایان وحشی یک زنگ بیدارباش است. استفان مایر با گردآوری شواهد ده سال اخیر تحقیقات پیرامون محیط زیست، استدلال می‌کند که هیچ چیز – نه قوانین ملی یا بین‌المللی، ذخایر زیستی جهانی، طرح‌های پایداری محلی، یا «سرزمین‌های وحشی» – مسیر تعیین‌شده را تغییر نخواهد داد. چه بخواهیم چه نخواهیم، ​​دیگر نمی‌توانیم در مورد حفظ طبیعت صحبت کنیم، فقط می‌توانیم آنچه را که باقی مانده است مدیریت کنیم. مسابقه برای نجات تنوع زیستی به پایان رسیده است.

اما این بدان معنا نیست که کار ما به پایان رسیده است. پایان وحشی نیز فراخوانی برای اقدام است. بدون مداخله، اکوسیستم‌های زنده‌ای که ما برای طیف وسیعی از خدمات به آنها وابسته هستیم - از جمله تصفیه آب و مبارزه با خسارت سیل و طوفان - ممکن است شکست بخورند و گسترش جهانی گونه‌های مهاجم (آفات، انگل‌ها و گونه‌های علف‌های هرز بیماری‌زا) منفجر شود. مایر استدلال می کند که اگر بشریت بخواهد زنده بماند، چاره ای جز تلاش برای مدیریت جزئیات دقیق نداریم. ما باید از استراتژی تصادفی فعلی حفاظت از گونه‌ها در انزوا فاصله بگیریم و «فرا ذخیره‌گاه‌های فرامنطقه‌ای» ایجاد کنیم که برای حفاظت از عملکرد اکوسیستم به جای زیستگاه‌های خاص گونه‌ها طراحی شده است.

With the extinction rate at 3000 species a year and accelerating, we can now predict that as many as half of the Earth's species will disappear within the next 100 years. The species that survive will be the ones that are most compatible with us: the weedy species—from mosquitoes to coyotes—that thrive in continually disturbed human-dominated environments. The End of the Wild is a wake-up call. Marshaling evidence from the last ten years of research on the environment, Stephen Meyer argues that nothing—not national or international laws, global bioreserves, local sustainability schemes, or "wildlands"—will change the course that has been set. Like it or not, we can no longer talk about conserving nature, only managing what is left. The race to save biodiversity is over.

But that doesn't mean our work is over. The End of the Wild is also a call to action. Without intervention, the surviving ecosystems we depend on for a range of services—including water purification and flood and storm damage contro—could fail and the global spread of invasive species (pests, parasites, and disease-causing weedy species) could explode. If humanity is to survive, Meyer argues, we have no choice but to try to manage the fine details. We must move away from the current haphazard strategy of protecting species in isolation and create trans-regional "meta-reserves," designed to protect ecosystem functions rather than species-specific habitats.