The End of Family Court: How Abolishing the Court Brings Justice to Children and Families

شکست های دادگاه خانواده را بررسی می کند و خواستار تغییر فوری و دائمی است

در آغاز قرن بیستم، اصلاح طلبان اجتماعی آمریکایی اولین دادگاه نوجوانان را ایجاد کردند. آنها دادگاهی درمانی را تصور می کردند که در آن غیر رسمی، کارمندان دولتی آموزش دیده خاص، و یک قاضی مهربان و آگاه به کودکان و خانواده ها کمک می کردند. اما رویای یک وسیله خیرخواهانه برای حل مشکلات قضایی هرگز محقق نشد. یک قرن بعد، فرزندان و خانواده‌ها همچنان توسط این دادگاه عمیقاً معیوب شکست خورده‌اند.

دادگاه پایان خانواده این فرض اساسی را رد می‌کند که دادگاه خانواده می‌تواند هنگام مداخله در زندگی خانوادگی مفید باشد. و اختراع مجدد بی پایان خود را برای زنده ماندن به چالش می کشد. جین ام. اسپیناک نشان می‌دهد که چگونه رویه‌ها و سیاست‌های دادگاه خانواده مدرن عمیقاً با میراث نژادپرستی، بی‌اعتنایی عمیق به فقر و هنجارهای همسان‌گرایانه که قصد دارند کودکان و خانواده‌های متفاوت را اصلاح کنند، در هم تنیده شده است. و اهداف مداخله جویانه دادگاه در رویکردی به برابری و رفاه است که به جای مسئولیت جمعی برای امنیت و رفاه خانواده ها مستلزم مسئولیت فردی است.

اسپیناک گام های مشخصی را برای لغو دادگاه پیشنهاد می کند: تغییر اکثر حمایت های خانواده. خارج از حوزه دادگاه، انواع و تعداد مواردی که نیاز به مداخله دادگاه دارند را به شدت کاهش می دهد و تضمین می کند که هر پرونده ای که نیاز به داوری قانونی دارد از حمایت های دادرسی قانونی برخوردار باشد. او خواستار استراتژی‌هایی است که بر توانایی‌های جوامع برای ایجاد و حفظ راه‌حل‌های معنادار برای خانواده‌ها اعتماد و احترام بگذارند. رویکرد لغو، به نوبه خود، تخیل رادیکالی را تحسین می کند که همه خانواده ها را در یک دموکراسی اقتصادی و سیاسی منصفانه و برابر در بر می گیرد و از آنها حمایت می کند.

Explores the failures of family court and calls for immediate and permanent change

At the turn of the twentieth century, American social reformers created the first juvenile court. They imagined a therapeutic court where informality, specially trained public servants, and a kindly, all-knowing judge would assist children and families. But the dream of a benevolent means of judicial problem-solving was never realized. A century later, children and families continue to be failed by this deeply flawed court.

The End of Family Court rejects the foundational premise that family court can do good when intervening in family life and challenges its endless reinvention to survive. Jane M. Spinak illustrates how the procedures and policies of modern family court are deeply entwined in a heritage of racism, a profound distain for poverty, and assimilationist norms intent on fixing children and families who are different. And the court’s interventionist goals remain steeped in an approach to equity and well-being that demands individual rather than collective responsibility for the security and welfare of families.

Spinak proposes concrete steps toward abolishing the court: shifting most family supports out of the court’s sphere, vastly reducing the types and number of matters that need court intervention, and ensuring that any case that requires legal adjudication has the due process protections of a court of law. She calls for strategies that center trusting and respecting the abilities of communities to create and sustain meaningful solutions for families. An abolitionist approach, in turn, celebrates a radical imagination that embraces and supports all families in a fair and equal economic and political democracy.