The end of apartheid: diary of a revolution

روپرت بروک، به طرز چشمگیری زیبا، بی دردسر جذاب و با استعداد فوق العاده، به تجسم غم انگیز نسل از دست رفته بین سال های 1914 و 1918 تبدیل شده است. پس از مرگ نابهنگام غم انگیز شاعر، وینستون چرچیل اعلام کرد که "دیگر هرگز شبیه او را نخواهیم دید. با این حال، بروک خود را در بیت کوبنده خود جاودانه کرد: اگر باید بمیرم، فقط به این فکر کن: گوشه ای از یک میدان خارجی وجود دارد که برای همیشه انگلستان است. بروک در خدمت پادشاه و کشور در سالگرد تولد شکسپیر، روز سنت جورج 1915، در راه مبارزه در گالیپولی درگذشت. با شروع ادای احترام و شتاب گرفتن جنگ، مطبوعات او را به عنوان یک قهرمان معرفی کردند - نقطه کانونی برای غم و اندوه ملت. شعر جنگ عاشقانه‌اش که قبلاً در جوانی شاعر و نمایشنامه‌نویس تحسین‌شده‌ای بود، کاملاً با آثار برخی از هم‌عصران سرخورده‌ترش در تضاد است. اما نامه‌های خصوصی «زیباترین مرد در کل انگلستان» نشان می‌دهد که بسیار ناراحت‌کننده‌تر، و اغلب سوءتفاهم‌شده‌تر...

Rupert Brooke, strikingly good-looking, effortlessly charming and prodigiously gifted, has become the tragic embodiment of the generation lost between 1914 and 1918. Upon the poet's tragic untimely death, Winston Churchill declared that 'we shall never see his like again', yet Brooke immortalised himself in his own poignant verse: If I should die, think only this of me: That there's some corner of a foreign field that is forever England. Brooke died serving king and country on the anniversary of Shakespeare's birth, St George's Day 1915, en route to fight at Gallipoli. As the tributes poured in and the war gathered momentum, the press heralded him as a hero – a focal point for the nation's grief. Already an acclaimed poet and dramatist in his youth, his romantic war poetry contrasts starkly with the work of some of his more disillusioned contemporaries. But the private letters of 'the handsomest man in all of England' reveal a far more troubled, and often misunderstood,...