The Empress Nurbanu and Ottoman Politics in the 16th Century: Building the Atik Valide

نوربانو (۱۵۲۵–۱۵۸۳) یکی از برجسته‌ترین و در عین حال کمتر مطالعه‌شده‌ترین زنان سلطنتی سلسله عثمانی است. فعالیت سیاسی و اداری او زمانی آغاز شد که به عنوان صیغه مورد علاقه ولیعهد سلیم انتخاب شد. اقتدار نوربانو زمانی افزایش یافت که پسرش مراد به عنوان ولیعهد انتخاب شد. در سال 1574، زمانی که پسرش مراد سوم سلطان شد، نوربانو رسماً عنوان والیده سلطان یا ملکه مادر را به عهده گرفت و تا زمان مرگش در سال 1583 بالاترین مقام حرمسرای امپراتوری را داشت.

این کتاب بر مجموعه مسجد اتیک ولید تمرکز دارد، که تجسم معماری اعتبار، قدرت و تقوای نوربانو است. ترتیب فصل‌ها به گونه‌ای طراحی شده است که خوانندگان را قادر می‌سازد تا شیوه‌های حمایت امپراتوری عثمانی در اواخر قرن شانزدهم را با استفاده از کار معماری یک زن برجسته به‌عنوان موضوع مشترک بازنگری کنند. فصل 1 تاریخچه ای کلی از مؤسسه وقف برای اطلاع از پیدایش و تکامل آن ارائه می دهد. فصل 2 از نزدیک به معاملات سیاسی نوربانو، چه در حوزه داخلی و چه در حوزه بین‌المللی، با تکیه بر تحقیقات مربوط به زنان سلطنتی عثمانی و پویایی قدرت در قرن‌های شانزدهم و هفدهم می‌پردازد. فصل 3 تجزیه و تحلیل متنی اسناد مکتوب مربوط به مجموعه مسجد امپراتوری نوربانو را ارائه می کند. فصل چهارم به بررسی کیفیت‌های فیزیکی متمایز و ویژگی‌های عملکردی آتیک ولید در بافت شهری آن می‌پردازد. این کتاب با ارزیابی اینکه نوربانو تا چه اندازه در بازنمایی قدرت و تقوای خود از طریق تصدی بنای یادبود همنام خود نقش داشته است، به پایان می رسد.

این کتاب با ارائه مطالعه کاملی از زندگی و زمانه این امپراتور عثمانی، ارائه می دهد. برای دانشجویان و دانشمندان علوم عثمانی، مطالعات جنسیتی، تاریخ هنر و معماری، مطالعات اسلامی، تاریخ دین و مطالعات خاورمیانه جذاب خواهد بود.

Nurbanu (1525–1583) is one of the most prominent yet least studied royal women of the Ottoman dynasty. Her political and administrative career began when she was chosen as the favorite concubine of the crown prince Selim. Nurbanu’s authority increased when her son Murad was singled out as crown prince. By 1574, when her son, Murad III became Sultan, Nurbanu officially took on the title of Valide Sultan, or Queen Mother, holding the highest office of the imperial harem until her death in 1583.

This book concentrates on the Atik Valide mosque complex, which constitutes the architectural embodiment of Nurbanu’s prestige, power and piety. The arrangement of the chapters is designed to enable readers to reconsider Ottoman imperial patronage practices of the late sixteenth century using the architectural enterprise of a remarkable woman as the common thread. Chapter 1 provides a general history of the wqaf institution to inform on its origins and evolution. Chapter 2 looks closely at the political dealings of Nurbanu, both in the domestic and the international sphere, building upon research concerning Ottoman royal women and power dynamics of the sixteenth and seventeenth centuries. Chapter 3 presents a textual analysis of the written records pertaining to Nurbanu’s imperial mosque complex. Chapter 4 examines the distinctive physical qualities and functional features of the Atik Valide within its urban context. The book concludes by assessing to what extent Nurbanu was involved in the representation of her power and piety through the undertaking of her eponymous monument.

Providing a complete study of the life and times of this Ottoman empress, this book will appeal to students and scholars of Ottoman studies, gender studies, history of art and architecture, Islamic studies, history of religion and Middle Eastern studies.