The Elusive Promise of Indigenous Development: Rights, Culture, Strategy

در سرتاسر جهان، مردم بومی از قوانین بین المللی برای طرح ادعای میراث، قلمرو، و توسعه اقتصادی استفاده می کنند. کارن انگل تاریخچه این ادعاها را با توجه به رواج چارچوب های قانونی خاص و هزینه ها و مزایای آن برای گروه های بومی دنبال می کند. شرح واضح او معضلاتی را که هر استراتژی قانونی را همراهی می‌کند، و همچنین مبهم بودن توسعه اقتصادی برای مردم بومی را برجسته می‌کند. انگل که عمدتاً بر قاره آمریکا تمرکز می کند، توضیح می دهد که چگونه حقوق فرهنگی بر روی خودمختاری به عنوان چارچوب غالب برای حمایت از بومیان در اواخر قرن بیستم پدیدار شد و پیامدهای ناگوار، اگر ناخواسته، به همراه داشت. تا حد زیادی بسیاری از مسائل اقتصادی و سیاسی را که در ابتدا انگیزه بسیاری از طرفداران بومی بود، جابجا کرده یا به تعویق انداخته است. او مدعی است که با بیان مفاهیم ایستا و ذاتی فرهنگ بومی، مدافعان حقوق بومی اغلب امتیازاتی داده اند که بسیاری از مدعیان را تهدید می کند، دیگران را به هنجارهای انسجام فرهنگی وادار می کند و استقلال اقتصادی، سیاسی و سرزمینی بومی را محدود می کند.

Engle استفاده از حق فرهنگ را در خارج از چارچوب حقوق بومی، از طریق بحث در مورد یک قانون کلمبیا در سال 1993 که به برخی از جوامع آفریقایی تبار، مالکیت زمین جمعی اعطا می‌کند، بررسی می‌کند. به دنبال آرزوها و ناامیدی‌های موجود در این قانون، انگل از جوامع به حاشیه رانده شده نسبت به آموختن درس‌های نادرست از مبارزات اخیر مردمان بومی در سطح بین‌المللی هشدار می‌دهد.

Around the world, indigenous peoples use international law to make claims for heritage, territory, and economic development. Karen Engle traces the history of these claims, considering the prevalence of particular legal frameworks and their costs and benefits for indigenous groups. Her vivid account highlights the dilemmas that accompany each legal strategy, as well as the persistent elusiveness of economic development for indigenous peoples. Focusing primarily on the Americas, Engle describes how cultural rights emerged over self-determination as the dominant framework for indigenous advocacy in the late twentieth century, bringing unfortunate, if unintended, consequences.

Conceiving indigenous rights as cultural rights, Engle argues, has largely displaced or deferred many of the economic and political issues that initially motivated much indigenous advocacy. She contends that by asserting static, essentialized notions of indigenous culture, indigenous rights advocates have often made concessions that threaten to exclude many claimants, force others into norms of cultural cohesion, and limit indigenous economic, political, and territorial autonomy.

Engle explores one use of the right to culture outside the context of indigenous rights, through a discussion of a 1993 Colombian law granting collective land title to certain Afro-descendant communities. Following the aspirations for and disappointments in this law, Engle cautions advocates for marginalized communities against learning the wrong lessons from the recent struggles of indigenous peoples at the international level.