The Effects of Framing in Gamification: A Study of Failure

نویسنده نشان می‌دهد که - برخلاف یافته‌های Lieberoth (2015) - صرفاً چارچوب‌بندی یک فعالیت به عنوان یک بازی، انگیزه درونی شرکت‌کنندگان در یک کار دشوار پازل را افزایش نمی‌دهد. علاوه بر این، برای شرکت‌کنندگانی که در پازل شکست خورده‌اند، از نظر انگیزه درونی تفاوتی نمی‌کند که به عنوان یک کار، یک کار معنادار، یک بازی یا آزمون توانایی‌های شناختی در نظر گرفته شود. با این حال، ارزش درک شده از فعالیت و رضایت از نیاز به خودمختاری به عنوان پیش‌بینی‌کننده‌های مهم برای تکمیل دورهای اضافی کار شناسایی شد. این امر از اهمیت داوطلبانه و معنی دار بودن کار برای درگیر نگه داشتن مردم در بازی سازی حمایت می کند.

The author shows that – contradicting the findings of Lieberoth (2015) – simply framing an activity as a game does not increase intrinsic motivation of the participants in a difficult puzzle task. Moreover, for participants who failed at the puzzle, it does not make any difference in terms of intrinsic motivation whether it was framed as a task, a meaningful task, a game or a test of cognitive abilities. However, perceived value of the activity and satisfaction of the need for autonomy were identified as significant predictors for completing additional rounds of the task. This lends support for the importance of the voluntariness and meaningfulness of the task to keep people engaged in gamification.