دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Patrick James Flood
سری:
ISBN (شابک) : 0275960528, 9780313025273
ناشر:
سال نشر: 1998
تعداد صفحات: 184
[183]
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 686 Kb
در صورت تبدیل فایل کتاب The Effectiveness of UN Human Rights Institutions به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب اثربخشی نهادهای حقوق بشر سازمان ملل متحد نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
از دهه 1970، جامعه بینالمللی دولتها تمایل فزایندهای برای سرمایهگذاری نهادهای سازمان ملل با اختیارات سیاسی-اخلاقی برای اقدام از جانب آن در رسیدگی به نقض حقوق بشر نشان داده است. از طریق آزمون و خطا، برخی از این مؤسسات درجه ای از موفقیت در تضمین رعایت عملی بهتر استانداردهای بین المللی حقوق بشر داشته اند. Flood به بررسی دلایلی می پردازد که چرا برخی از رویکردهای ساختاری تأثیر بیشتری نسبت به سایرین داشته اند. او استدلال میکند که دولتها باید در محیطی که بسیاری از بازیگران سیاسی به طور همزمان فعالیت میکنند و چندین منافع دولتی به طور همزمان در آن نقش دارند، سیاستهای خود را انتخاب کنند. این وضعیت فضای سیاسی را ایجاد می کند که در آن ساختارهای جامعه می توانند برای تأثیرگذاری بر رفتار عمل کنند. از آنجایی که دولت ها برای ارتقای منافع خود به همکاری فعال یا ضمنی دولت های دیگر نیاز دارند، به دنبال اجتناب از انزوای سیاسی طولانی مدت هستند. بنابراین، مؤثرترین مؤسسات حقوق بشر سازمان ملل متحد، مؤسساتی هستند که به شیوههای معناداری با مکانیسمهای حقوق بشر مبتنی بر منشور مرتبط هستند. از مورد خاصی که از آنها خواسته می شود به آن رسیدگی کنند. شواهدی وجود دارد که نشان میدهد آنها زمانی که به طور همزمان به کار گرفته میشوند، و همچنین زمانی که دولتهای کلیدی از تلاشهای آنها به صورت دوجانبه حمایت میکنند، تأثیر بیشتری دارند. فلود از طریق مطالعات موردی، کار مکانیسمهای موضوعی ناپدید شدن و تبعیض مذهبی و مکانیسمهای خاص کشور مورد استفاده در شیلی و ایران را تحلیل میکند. او نتیجه می گیرد که نهادهای حقوق بشر سازمان ملل متحد مبتنی بر منشور به بخشی پایدار از محیط بین المللی تبدیل شده اند و فعالیت های آنها مفهوم و عملکرد پاسخگویی دولت به جامعه بین المللی را برای رفتارهای حقوق بشری تقویت کرده است.
Since the 1970s, the international community of states has demonstrated increasing willingness to invest UN institutions with politico-ethical authority to act on its behalf in addressing human rights abuses. Through trial and error, some of these institutions have had a degree of success in securing better practical observance of international human rights standards. Flood examines the reasons why some structural approaches have had more impact than others. He argues that states must make policy choices in an environment where many political actors operate simultaneously and where several state interests are in play simultaneously. This situation creates the political space in which community structures can operate to influence behavior. Because states require the active or tacit cooperation of other states to promote their interests, they seek to avoid prolonged political isolation. Thus, the most effective UN human rights institutions are those linked in meaningful ways with Charter-based human rights mechanisms.These mechanisms?€”thematic and country-specific?€”have different structural advantages, and their concrete effectiveness depends on the specific circumstances of the particular case they are asked to address. There is evidence that they have greater impact when employed simultaneously, as well as when key states support their efforts bilaterally. Through case studies, Flood analyzes the work of the thematic mechanisms on disappearances and religious discrimination and the country-specific mechanisms used with Chile and Iran. He concludes that Charter-based UN human rights institutions have become an enduring part of the international environment and that their activities have strengthened the concept and practice of state accountability to the international community for human rights conduct.