The Economics of Integrated Pest Control in Irrigated Rice: A Case Study from the Philippines

در نتیجه انقلاب سبز، استفاده از نهاده‌های افزایش‌دهنده عملکرد مانند کاشی‌های کود و آفت‌کش‌ها در کشاورزی برنج آبی در آسیای جنوب شرقی امری طبیعی شد. آفت کش ها به طور آزادانه استفاده می شدند، هم به عنوان تضمینی در برابر شکست محصول و هم به عنوان وسیله ای برای استفاده کامل از پتانسیل عملکرد موجود محصولات. با این حال، از آنجایی که شیوع آفات، مانند گیاه خرچنگ قهوه ای (BPH) یا ویروس تونگرو، علیرغم استفاده از مواد شیمیایی ادامه یافت، تغییر رویکرد شروع شد. اکنون در آسیای جنوب شرقی بیشتر و بیشتر متوجه شده است که مشکلات حفاظت از محصولات را نمی توان تنها با استفاده از مواد شیمیایی حل کرد. در چند سال گذشته، تلاش‌های فزاینده‌ای برای معرفی، به عنوان اولین گام، حفاظت از محصولات تحت نظارت صورت گرفته است که به تدریج منجر به مدیریت یکپارچه آفات می‌شود (Kranz, 1982). اگرچه مشکلات حفاظت از محصولات به طور طبیعی در کشورهای مختلف در حال توسعه در آسیای جنوب شرقی متفاوت است، اما وضعیت اقتصادی حاکم بر این کشورها را می توان به عنوان یک عامل مشترک مهم در نظر گرفت: واردات آفت کش ها ارز خارجی کمیاب را مصرف می کند و بنابراین با سایر واردات ضروری برای توسعه رقابت می کند. . برای یک کشاورز برنجکار، مشکل اساساً یکسان است: وجوه نقدی او محدود است و او باید به دقت بررسی کند که آیا از آنها برای خرید آفت کش، کود یا بذر گواهی شده استفاده کند یا خیر. با توجه به این محدودیت، لازم است از سمپاشی صرفاً پیشگیرانه و معمولی در تقویم صرف نظر کرد و به جای آن، از برنامه‌های آفت‌کش‌ها با زمان‌بندی بحرانی و مبتنی بر نیاز استفاده کرد.

As a result of the green revolution, the use of yield-increasing inputs such as fer­ tilizer and pesticides became a matter of course in irrigated rice farming in Southeast Asia. Pesticides were applied liberally, both as a guarantee against crop failure and as a means of fully utilizing the existing yield potential of the crops. However, since outbreaks of pests, such as the brown planthopper (BPH) or the tungro virus, continued to occur despite the application of chemicals, a change of approach began to take place. It is now being realized more and more in Southeast Asia that crop protection problems cannot be resolved solely by the application of chemicals. In the past several years, increasing efforts have there­ fore been made to introduce, as a first step, supervised crop protection, leading gradually to integrated pest management (Kranz, 1982). Although the crop protection problems naturally differ in the different devel­ oping countries in Southeast Asia, the economic situation prevailing in these countries can nevertheless be regarded as an important common determinant: pesticide imports use up scarce foreign currency and thus compete with other imports essential to development. For the individual rice farmer, the problem is basically the same: his cash funds are limited and he must carefully weigh whether to use them for purchas­ ing pesticides, fertilizer or certified seed. In view of this constraint, it is becom­ ing necessary to abandon the purely prophylactic, routine calendar spraying and instead, employ critically timed and need-based pesticide applications.