The Early Reception of Berkeley’s Immaterialism 1710–1733

در زمان امانوئل کانت، برکلی، از جمله، یک شکاک، یک خداناباور، یک سولیپسیست و یک ایده آلیست خوانده می شد. با این حال، در روزگار ما، این پیشنهاد مطرح شده است که برکلی اگر به عنوان یک واقع گرا و مرد عقل سلیم تفسیر شود، بهتر درک می شود. صرف نظر از اینکه در نهایت تصمیم می‌گیریم با او به‌عنوان یک ایده‌آلیست ذهنی یا رئالیست رفتار کنیم، فکر می‌کنم این مناسب است که بپرسیم معاصران خود برکلی چگونه به فلسفه او می‌نگرند. پیش از این، گزارش عمومی پذیرفته شده این بود که آنها او را نادیده گرفتند، تقریباً از زمانی که او اصول دانش بشری را منتشر کرد تا سال 1733 که انتقاد اندرو باکستر ظاهر شد. هدف مطالعه حاضر تصحیح آن روایت و نیز ارائه برخی نشانه ها نه تنها از گستره، بلکه مهمتر از آن، نقش و ویژگی چندین بحث اولیه است. ثانیاً، سعی کرده‌ام سرنخ‌هایی در مورد تأثیر این مواد اولیه در شکل‌گیری تصویر اسقف «خوب» که در نیمه دوم قرن هجدهم ظاهر شد، ارائه دهم. زیرا امیدوارم که چنین سرنخ‌هایی در رهایی ما از سختگیری‌های شدیدتر جزم‌های تفسیری سنتی مفید باشند.

By the time of Immanuel Kant, Berkeley had been called, among other things, a sceptic, an atheist, a solipsist, and an idealist. In our own day, however, the suggestion has been advanced that Berkeley is better understood if interpreted as a realist and man of common sense. Regardless of whether in the end one decides to treat him as a sub­ jective idealist or as a realist, I think it has become appropriate to inquire how Berkeley's own contemporaries viewed his philosophy. Heretofore the generally accepted account has been that they ignored him, roughly from the time he published the Principles of Human Knowledge until 1733 when Andrew Baxter's criticism appeared. The aim of the present study is to correct that account as well as to give some indication not only of the extent, but more importantly, the role and character of several of the earliest discussions. Secondarily, I have tried to give some clues as to the influence this early material may have had in forming the image of the "good" Bishop that emerged in the second half of the eighteenth century. For it is my hope that such clues may prove helpful in freeing us from the more severe strictures of the traditional interpretive dogmas.