The Early Modern Cultures of Neo-Latin Drama

مقالات موجود در این مجموعه همگی سرزندگی درام نئو لاتین را در اوایل اروپای مدرن نشان می‌دهند که از ترکیب سازنده آن از مدل‌های کلاسیک با سنت‌های ریشه‌دار بومی ناشی می‌شود. در حالی که نمایشنامه ها اغلب در زمینه مدرسه یا دانشگاه سروده می شدند، نمایشنامه نویسان به ندرت از نیاز به جذابیت برای مخاطبان گسترده، از جمله غیر لاتینیست ها غفلت می کردند. با این حال، استفاده از زبان لاتین و ابهام یک فرم ادبی متکثر، به نویسندگان این نمایشنامه‌ها اجازه می‌دهد تا پیام‌ها و ایده‌هایی را معرفی کنند که می‌تواند برای مقامات سیاسی و مذهبی حاکم برانداز باشد. در همان زمان، کالج‌های اومانیست و جانشینان یسوعی آن‌ها به سرعت متوجه مزایای آموزشی شدند که از روی صحنه بردن نمایش‌هایی که توسط دانش‌آموزان اجرا می‌شد، به دست می‌آمد، که این مزیت را داشت که به‌عنوان تبلیغات قدرتمندی برای مدارس عمل می‌کرد. درام نئو لاتین در همه اشکالش آزادی بیان و شکلی نادر در دیگر ژانرهای ادبی رنسانس را ارائه می‌دهد. J. Blomendal، موسسه هویگنس، KNAW، لاهه. E. Borza, Université catholique de Louvain; J. De Landtsheer، KU Leuven–دانشگاه Leuven; A. Eyffinger، موسسه هویگنس، KNAW، لاهه. C. Ferradou، Université de Provence; S. Knight، دانشگاه لستر; جی. لوچ، دانشگاه کاردیف. H. B. Norland، دانشگاه نبراسکا، لینکلن. V. Coroleu Oberparleiter، دانشگاه سالزبورگ; O. Pédeflous، Paris IV و Institut Thiers; سی رایان، کالج مرتون، آکسفورد; M. Verweij، کتابخانه سلطنتی بلژیک

The essays in this collection all illustrate the vitality of Neo-Latin drama in early modern Europe, arising from its productive combination of classical models with deep-rooted vernacular traditions. While the plays were often composed in the context of a school or university setting, the dramatists seldom neglected the need to appeal to a broad audience, including non-Latinists. Yet the use of Latin, and the ambiguity of a plurivocal literary form, allowed the authors of these plays to introduce messages and ideas that could be subversive of the prevailing political and religious authorities. At the same time, humanist colleges and their Jesuit successors were quick to see the educational advantages to be derived from staging plays performed by pupils, which had the advantage of acting as powerful advertisements for the schools. Neo-Latin drama in all its forms offered a freedom of expression and form rare in other Renaissance literary genres.

Contributors: J. Pascual Barea, Universidad de Cádiz; J. Bloemendal, Huygens Institute, KNAW, The Hague; E. Borza, Université catholique de Louvain; J. De Landtsheer, KU Leuven–University of Leuven; A. Eyffinger, Huygens Institute, KNAW, The Hague; C. Ferradou, Université de Provence; S. Knight, University of Leicester; J. Loach, Cardiff University; H. B. Norland, University of Nebraska, Lincoln; V. Coroleu Oberparleiter, University of Salzburg; O. Pédeflous, Paris IV and Institut Thiers; C. Ryan, Merton College, Oxford; M. Verweij, Royal Library of Belgium