The Dynamics of Learning in Early Modern Italy: Arts and Medicine at the University of Bologna

تاریخ راهگشای آموزش اولیه مدرن استدلال می کند که قدیمی ترین دانشگاه اروپا، که اغلب به عنوان سنگر سنت گرایی دیده می شود، در واقع یک مکان پر جنب و جوش از نوآوری فکری و تبادل فرهنگی بود.

دانشگاه بولونیا در میان دانشگاه های برتر اروپای قرون وسطی و یک آهنربای بین المللی برای دانشجویان حقوق بود. با این حال، یک سنت تاریخی طولانی مدت معتقد است که بولونیا - و تحصیلات دانشگاهی ایتالیا به طور گسترده‌تر - در اوایل دوره مدرن پایه گذاری شده است. بر اساس این دیدگاه، برنامه درسی بولونیا متلاشی شد و اعتبار آن حداقل تا حدی به دلیل فشار سیاسی و مذهبی رم از بین رفت. در همین حال، روش‌های جدید تفکر به جای آن در آکادمی‌های انسان‌گرا، انجمن‌های علمی و دانشگاه‌های اروپای شمالی شکوفا شد.

دیوید لاین یک ضد روایت قدرتمند ارائه می‌دهد. او استدلال می‌کند که در حالی که بولونیا به عنوان مرکزی برای مطالعه حقوق رو به زوال بود، هنر و پزشکی در دانشگاه از سال 1400 تا 1750 به اوج جدیدی رسید. سوابق بایگانی نشان می‌دهد که برنامه درسی دائماً مورد بازبینی قرار گرفته است تا تحقیقات و نظریه‌های معاصر را در خود بگنجاند. امثال رنه دکارت و آیزاک نیوتن. از علوم انسانی گرفته تا فلسفه، نجوم، ریاضیات و پزشکی، تدریس نظام مندتر شد و کمتر به متون و نویسندگان متعارف گره خورد. در همین حال، الهیات در سراسر دانشگاه به شهرت فزاینده ای دست یافت. اگرچه این چرخش مذهبی اولویت ها و ارزش های اصلاحات کاتولیک را منعکس می کرد، اما مانع ایجاد کرسی های علمی جدید یا بحث درباره نظریه ها و اکتشافات جدید نشد. برعکس، علم و الهیات اتحاد جدیدی را در بولونیا تشکیل دادند.

دانشگاه بولونیا در اوایل دوره مدرن، مرکز پر جنب و جوش تبادل فرهنگی باقی ماند که نه تنها با ارتباط با کالج‌ها، آکادمی‌ها و کتابخانه‌های محلی متحرک بود. ، بلکه به دانشمندان، مؤسسات و ایده ها در سراسر اروپا.

A pathbreaking history of early modern education argues that Europe’s oldest university, often seen as a bastion of traditionalism, was in fact a vibrant site of intellectual innovation and cultural exchange.

The University of Bologna was among the premier universities in medieval Europe and an international magnet for students of law. However, a long-standing historiographical tradition holds that Bologna―and Italian university education more broadly―foundered in the early modern period. On this view, Bologna’s curriculum ossified and its prestige crumbled, due at least in part to political and religious pressure from Rome. Meanwhile, new ways of thinking flourished instead in humanist academies, scientific societies, and northern European universities.

David Lines offers a powerful counternarrative. While Bologna did decline as a center for the study of law, he argues, the arts and medicine at the university rose to new heights from 1400 to 1750. Archival records show that the curriculum underwent constant revision to incorporate contemporary research and theories, developed by the likes of René Descartes and Isaac Newton. From the humanities to philosophy, astronomy, mathematics, and medicine, teaching became more systematic and less tied to canonical texts and authors. Theology, meanwhile, achieved increasing prominence across the university. Although this religious turn reflected the priorities and values of the Catholic Reformation, it did not halt the creation of new scientific chairs or the discussion of new theories and discoveries. To the contrary, science and theology formed a new alliance at Bologna.

The University of Bologna remained a lively hub of cultural exchange in the early modern period, animated by connections not only to local colleges, academies, and libraries, but also to scholars, institutions, and ideas throughout Europe.